Om mijn oud woonhuis peppels staan
“mijn lief, mijn lief, o waar gebleven”
een smalle laan
van natte blaren, het vallen komt.
Het regent, regent eender te hooren
“mijn lief, mijn lief, o waar gebleven”
en altijd door en
den treuren uit, de wind verstomt.
Het huis is hol en vol duisternis
“mijn lief, mijn lief, o waar gebleven”
gefluister is
boven op zolder, het dakgebint.
Er woont er een voorovergebogen
“mijn lief, mijn lief, o waar gebleven”
met leege oogen
en die zijn vrede en rust niet vindt.
Round my old house tall poplars crane
‘my love, my love - where are you now’
a narrow lane
of wet leaves, and the fall to come.
And on and on the dull refrain
‘my love, my love - where are you now’
of rain on rain
past grieving, and the wind is dumb.
The house is hollow, dark and bleak
‘my love, my love - where are you now’
with whispered creaks
of attic beams that will not cease.
Inside sits someone hunched and lined
‘my love, my love - where are you now’
whose eyes are blind
whose mind finds neither rest nor peace.
No comments:
Post a Comment