ZEEGEZICHT
Op de palm van jouw hand, in dat landschap
van gevormde levenslijnen, niet groter
dan een flinke waterdruppel
– terwijl zonsondergang de hele
hemel boven de eindstreep van het eiland
ginds in Turner-kleuren zet –
die babykrab, voorzichtig
van tussen de basaltblokken geraapt,
zijn onderkomen waar hij wachtte op de vloed.
Nog kleiner dan de nagel van jouw pink,
zijn grijsblauw pantsertje nog niet verkalkt,
krabbelt hij zijwaarts over plooi en heuvel,
een onbekende wereld, verontrust
dat bodem warmte geeft.
Dan, op de rand van dat heelal,
laat hij zich zonder aarzeling terugvallen in
de veiligheid van spleten, zeezand, steen,
met achterlating van een beeld, van
haast een naam.
Nu is het of wij, samen onder aan de dijk,
worden gezien, terwijl het water stijgt
en in doorschijning spiegelt hoe de hemel kleurt.
Heeft iemand iets gezegd? Nee, niemand sprak.
SEA VISTA
In the palm of your hand, in that landscape
of shaped life-lines, no larger
than a good-sized drop of water –
while sunset colours all the
sky above the island finish line
out there in Turner shades –
that baby crab, carefully eased
from between the blocks of basalt,
its shelter where it waited for the tide.
Still smaller than your little finger’s nail,
its grey-blue armour not yet calcified,
it scrambles sideways over folds and hillocks,
an unfamiliar world, alarmed
at ground that gives off warmth.
Then, on the rim of that universe and with no
hesitation it lets itself fall back into
the safe terrain of fissures, sea sand, stones,
leaving behind an image,
almost a name.
It seems as if, down by the dike together,
we now are seen, while evening waters rise
and, in translucence, mirror the suffusing sky.
Did someone say something. No, nobody spoke.
HAVUDSIGT
I din håndflade, i dette landskab
af formede livslinier, ikke større
end en pæn dråbe vand
– mens solnedgangen farvesætter
hele himlen over øens målstreg
derovre med Turner-nuancer –
denne babykrabbe, forsigtigt
samlet op mellem basaltblokkene,
dens husly hvor den ventede på tidevandet.
Endnu mindre end din lillefingernegl,
dens gråblå lille rygskjold endnu ikke blevet til kalk,
kravler den sidelæns over fold og bakke,
en ukendt verden, ængstelig
ved et underlag der afgiver varme.
Så, på kanten af dette univers, lader den
sig uden tøven falde tilbage i
trygheden af sprækker, havsand, sten,
og efterlader kun et billede,
næppe et navn.
Nu er det som om vi, sammen nede ved diget,
bliver set, mens vandet stiger
og spejler gennemsigtigt himlens farveskift.
Sagde nogen noget? Nej, ingen talte.
No comments:
Post a Comment