Dèr Mouw - a pre-Christmas poem, or maybe something else

Dan denk ik aan ’t konijntje, dat ik zag

als kind vóór Sint Niklaas achter het glas

van dure speelgoedwinkel. O! dat was

zo’n prachtig beestje, grijs en wit; het lag

gezellig in zijn mandje in mooi-groen gras;

en als ’k van school kwam, bleef ik iedre dag

staan kijken, bang, dat ’t weg zou zijn. En, ach!

eens wás het weg; en toen begreep ik pas,

dat ik toch heimlijk steeds was blijven hopen,

dat ik ’t zou krijgen. Thuis heb ’k niet gepraat

over ’t konijntje, maar ’k wou niet meer lopen,

omdat ’k dan huilde, aan die kant van de straat.

Nu zou ’k me zo’n konijntje kunnen kopen,

maar ’k word zelf grijs. Want alles komt te laat.

I then think of the rabbit that I saw

in advent as a child behind the glass

of some expensive toy shop. Oh! it was

so lovely, grey and white – it lay what’s more

so snugly in its grass-lined basket; when

I paused on my way home from school each day

to look, I feared it would be gone. Dismay

is what I felt when this occurred. And then

I knew I’d hoped, deep down at any rate,

to have it as a gift. I didn’t talk

of this at home, but I refused to walk

on that side of the street since then I’d cry.

Now such a rabbit I could simply buy,

but I grow grey myself. Things come too late.