One more from Dèr Mouw

‘k Zat, jong, graag in mijn pereboom te deinen:

in de afgeknotte top had ik een plank

getimmerd, en gevlochten, rank door rank,

klimop tot rugleun en veil’ge gordijnen.

Mijn zomerzon zag ‘k in mijn tuinen schijnen,

zelf in groen licht op wiegelende bank;

een open schoolraam galmde in zeur’ge klank

van kale en korte Karels en Pepijnen.

Zo, daadloos, boven ‘t leven, kijk ik toe:

mijn wereld ligt in de avondzon; ‘t wordt laat.

Mij zelf en andren heb ik ondergaan.

‘k Lach om wie zegt, dat ik mijn plicht niet doe;

en, wachtend, schommel ik op rijm en maat:

nooit heb ik zo, als nu, mijn plicht gedaan.

I rocked high in my peartree as a boy:

up in its thinned-out top I’d made a rack-

like seat, with plaited ivy shoots to act

as back-rest and safe curtains I deployed.

Swathed in green light, perched on my swaying board,

I watched my summer sun make gardens glow;

a school’s half-open window groaned below

from Charleses and from Pepins, bald and short.

Above life thus, I look on idly, mutely:

my world’s in evening sun; it’s getting late.

Myself and others I have undergone.

I laugh at those who say I shirk my duty,

and rock on rhyme and rhythm while I wait:

my duty has been never better done.