F. Starik: 'Zweef'

Zweef

Als kind kon ik ’s nachts het raam uit vliegen

ik spreidde mijn armen en dreef door de nacht

als een meeuw op de wind, het was niet moeilijk en niet zwaar

ik spreidde simpelweg mijn armen en zweven maar.

Freud zegt hierover: een gesublimeerd verlangen naar macht

ach, wist ik veel, ik was een kind, ik was veertien jaar.

Nu hoor ik vaak een bel gaan in mijn hoofd

soms de zoemer van de buitendeur, soms

het schorre belletje van boven

sinds ik geen wekker meer bezit

rinkel ik mezelf wakker in de nacht

of zegt iemand keihard hallo in mijn oor

het klinkt zeer levensecht maar

nooit staat er iemand naast mijn bed.

Ik ben het zelf die de bel produceert

die de wekker wekt

zichzelf telefoneert

ik ben het zelf die hallo zegt

vliegen doe ik allang niet meer.

Hover

As a child I could at night fly out the window

I spread my arms out and drifted through the night

like a seagull on the wind, it wasn’t hard or difficult

I simply spread my arms out and just hovered.

Freud says about this: a sublimated desire for power

well, come on, I was only a child, I was fourteen years old.

Now I often hear a bell go off in my head

sometimes the front-door buzzer, sometimes

the rasping little bell from upstairs

since I no longer possess an alarm clock

I jingle myself awake at night

or someone bawls hello in my ear

it sounds extremely true to life but

there’s never anyone standing by my bed.

I am the one who produces the bell

who wakes the alarm clock

who telephones himself

I am the one who says hello

I stopped flying a long time ago.