'Linguistic fireworks' in this Dèr Mouw poem too

Niets kan het Brahman eren, niets hem smaden,

dan Brahmans eigen lof en eigen spot:

geen spot, geen lof dan voor wat, wijze en zot,

het Brahman speelt in wereldmaskeraden:

hij, kunst’naar in natuur en menschendaden,

is kanker hier, trapt ginds zijn hoogst gebod,

en leeft de humor van almacht’ge God,

die, Christus, zich door Judas heeft verraden.

Hij, liefde en zomer van vluchtige wereld,

vlindert en pauwt en nachtegaalt en merelt

majeur van klank- en kleurenrijke scherts:

hij, leed en herfst, in de eindigheid gevangen

van schijnbaar zelf, schreit ’t onvervuld verlangen

tot wereldpathétique in kleine terts.

Nothing honours Brahman, nor him degrades,

than Brahman’s own defaming and his praise:

no praise nor mocking, than for roles he plays,

wise man and fool, in earthly masquerades:

artist in nature, in man’s acts portrayed,

he’s here a cancer, rules there by a nod,

and lives the humour of Almighty God

who – Christ – through Judas had himself betrayed.

He – love and summer of world’s shifts – regales,

butterflies, peacocks, blackbirds, nightingales

in major-sounding coloured raillery:

he – pain and autumn – in such shifts pinned low

by each apparent self, shrieks longing’s woe

to worldly pathétique in minor key.