Ek het
gedink
Ek het gedink dat ek jou kon vergeet,
en in die sagte nag alleen kon slaap,
maar in my eenvoud het ek nie geweet
dat ek met elke windvlaag sou ontwaak:
Dat ek die ligte trilling van jou hand
weer oor my sluimerende hals sou voel ...
Ek het gedink die vuur wat in my brand
het soos die wit boog van die starre
afgekoel.
Nou weet ek is ons lewens soos ’n lied
waarin die smarttoon van ons skeiding klink
en alle vreugde terugvloei in verdriet
en eind’lik in ons eensaamheid versink.
I’d
thought...
I’d thought it possible I could forget you
and in the mild night sleep alone at ease,
naively I’d not grasped that I would get to
awaken at each stirring of a breeze:
That I would feel your soft hand gently
grazing
my neck as I lay slumbering in the dark –
I’d thought the fire that I felt in me blazing
would cool down like the star-trail’s
silver arc.
Our lives are like a song’s now my belief
in which our parting’s anguished note is plain
and all joy one day flows back into grief
to be engulfed in loneliness again.
No comments:
Post a Comment