ADEMEN
Eenzaam bevonden onder ’t flonkerstralen
Der najaarssterren boven de gerust-
Geworden wereld, wordt zich ’t hart bewust:
Leven is niet veel meer dan ademhalen.
Maar dat is: in de diepten van dit dal
De oneindge ruimte tot zich in te leiden
En, na één wankel ogenblik van beiden,
Die te hergeven aan ’t beroofd heelal.
BREATHING
Finding itself alone beneath the gleam
Of autumn stars that glitter high above
A world grown calm, the heart can now approve:
There’s little more than breathing to life’s scheme.
But that is: in this vale’s depths to coerce
Into one’s self a space immensely greater,
And then, one shared unsteady moment later,
Return it to the plundered universe.
No comments:
Post a Comment