INDOLENT SONNET
waarin de klimaattop in Madrid mislukt
Wanneer een zaak urgent mijn aandacht vraagt,
geen uitstel duldt en echt gedaan moet worden,
wil ik de wekker allereerst vermoorden,
had ik de dag het liefst een dag verdaagd,
blijf ik in bed tot twintig over elf,
voel ik me Don Quichot belaagd door reuzen,
rek ik me kreunend uit op mijn dormeuse,
peil ik stakingsbereidheid bij mezelf
en schaam ik mij. Tenminste schaam ik mij.
In hoge hallen wordt er schaamteloos
getalmd omtrent de redding van de aarde.
Zo gaat er weer een laatste kans voorbij.
Inertie maakt elk hopen hopeloos.
Uit hebzucht laat men de planeet ontaarden.
INDOLENT SONNET
in which the climate summit in Madrid fails
Should urgent matters for attention call,
brook no delay, be on the spot accomplished,
I'd first of all the alarm clock have demolished
had I the day one day have tried to stall,
and if I stay in bed till almost twelve
I’m like Don Quixote round whom monsters throng,
if groaning I stretch out on my chaise longue
I sense reluctant langour in myself
and feel ashamed. At least I feel ashamed.
In lofty halls procrastination’s shameless,
attempts to save the earth are left to rot.
And so the final chance then goes unclaimed.
Inertia makes all hoping seem so helpless.
From greed our planet soon will go to pot.
No comments:
Post a Comment