Menno Wigman: 'Aan een man in de supermarkt'

Aan een man in de supermarkt

En toen, gifmuze, kroop hij in mijn blik:

een man, klein, dik, met onbemand gezicht

die keek alsof hij Ron of Ruud moest heten.

En alles wat hij dacht was mij bekend:

belasting, voetbal, Emma, missverkiezing,

broccoli, koffiefilters – heel zijn mond 

een dunne brief vol blanco levensdrift. 

En ik was in verwachting van een scheef

gedicht, wou hem haten, kon het niet – 

want alles wat hij droomt, dacht ik, droom ik

niet beter. Groet, gegroet dus, vale oom 

die net zo magisch over lakens droomt. 

De rij in, dan naar huis, deurmat, ijskast,

de bank, de oven, later weer die slaap. 

Ik ben zo bang dat je niet eens bestaat. 

To a man in the supermarket

And then, snake-muse, he crawled into my gaze:

a man, small, fat, and with an unmanned face

that looked as if his name was Reg or Ron.

And everything he thought was known to me:

taxation, football, Emma, beauty contest,

broccoli, coffee filters – his whole mouth

a flattish letter full of blank zest for life.

And I with a wry poem on its way

then found the hate I sought for would not come –

for everything he dreams, I thought, I dream

no better. Greetings, therefore, drab old man

who just as magically dreams of sheets.

Queue up, then back off home, the doormat, fridge,

the sofa, oven, sleep – the usual list.

I’m so afraid what’s more you don’t exist.