Willem Jan Otten: 'We lieten de parkieten los'

 

 

 We lieten de parkieten los,

verloren als we waren in

het schachtenlabyrint,

 

dat weergaloos begaanbaar
en gegraven door vergeten goden 

voor ons klaar gelegen had. 

 

Kwetterend verdwenen zij.

Wij voelden dat wij handelden

als eens een aartsvader. 

 

Zij hadden stervend zullen

fluiten: leef. Zij vlogen heen,

getrokken als door een magneet.

 

Wij zijn nu vreemd alleen.

Zo zij zonder wederkeer en nergens

blijven zwijgen weten wij nog minder

 

dan voorheen. Dit is het enige

dat ons gewerd. Wij zouden minder

weten, minder dan voorheen.

 

 

We then released the parakeets,

lost as we were in

the labyrinth of shafts,

 

that peerlessly passable

and excavated by forgotten gods

had lain there ready for us.

 

Twittering they disappeared.

We felt as if we acted as

once a patriarch had done.

 

Dying they ought to have

called out: live. They flew away,

dragged off as at a magnet’s pull.

 

We are now strangely on our own.

As those with no return and nowhere

remain silent we know less than we

 

did before. This is the only thing

that befell us. We were to know yet

less, less than we did before. 

Parakeet is a broad term covering 115 species of small parrot, but in North America

it is often used to mean a budgerigar.