Ic sie den dach opdringen
Het viel eens hemels douwe
Voor mijns liefs vensterkijn.
Ick en weet gheen schoonder vrouwe,
Si staet int herte mijn.
Si hout myn herte bevangen,
T’welck is so seer doorwont;
Mocht ic haer troost ontfanghen,
So waer ic gansch ghesont.
Die winter is verganghen,
Ic sie des meys virtuyt:
Ic sie die looverkens hangen,
Die bloemen spruyten in’t cruyt.
In gheenen groenen dale
Daer ist genoechlijc zijn,
Daer singhet die nachtegale
Ende so menich voghelkijn.
Ic wil den mey gaen houwen
Voor myns liefs veynsterkijn
Ende scencken myn lief trouwe,
Die alderliefste mijn.
Ende segghen: ‘lief, wilt comen
Voor u cleyn vensterken staen.
Ontfaet den mey met bloemen,
Hi is so schoone ghedaen.’
T’meysken si was beraden,
Si liet haer lief in,
Heymelic al stille,
In een cleyn camerken.
Daer lagen si twee verborghen
Een corte wijle ende niet lanc.
Die wachter op’ter mueren
Hief op een liet, hi sanck:
Och, isser yemant inne,
Die schaf hem balde van daen.
Ic sie den dach op dringhen,
Al in dat oosten opgaen.
Nu schaft u balde van henen
Tot op een ander tijt;
Den tijt sal noch wel keeren,
Dat ghi sult zyn verblijt.
Swighet, wachter, stille
Ende laet u singhen staen.
Daer is so schoone vrouwe
In mijnen armen bevaen.
Si heeft mijn herte genesen,
Twelc was so seer doorwont.
Och wachter goet gepresen,
En make’s niemant condt.'
Ic sie den dach op dringhen:
T’scheyden moet immer zijn.
Ic moet mijn dageliet singen:
Wacht u, edel ruyter fijn,
Ende maect u rasch van henen
Tot op een ander tijt;
Den tijt sal noch wel comen,
Dat ghi sult zyn verblijt!'
The day will soon be breaking
Past my love’s window gently
There fell a heavenly dew.
Her beauty so intensely
My heart it does renew.
My heart she has quite captured,
Hurt sore by many a wound;
Were it by her enraptured,
It would once more be sound.
The winter is fast waning,
I see May’s growing power:
I see the green leaves straining,
The force in every flower.
In yonder verdant vale now
Is pleasure pure and true,
There sings the nightingale now
And birds of every hue.
I’ll fetch a May sprig to her,
At my love’s window stand
And plight my troth unto her,
The dearest in the land.
And say: ‘dear heart, come to me
And show yourself at last.
Receive May’s fine flowers, truly
In beauty unsurpassed.’
The maiden stood there ready,
Her chamber door ajar,
With silent steps and steady
Her love stole in to her.
The two lay safe and sound, though
Their time was brief, not long.
The watchman on his rounds now
Began to sing this song:
Oh, time it is for waking,
for lovers to make haste.
The day will soon be breaking,
I see it in the east.
Young man, refrain from staying,
You have but little choice;
They’ll be a time for maying,
When your heart shall rejoice.
Oh watchman, stay your singing,
And do not show your face.
A maiden, sweet and clinging,
Lies in my fond embrace.
She’s healed my heart from sorrow,
Which once was wounded sore.
Oh, watchman, first tomorrow
Announce the day once more!
The birds will soon be winging:
Each parting has its time.
My song I must be singing:
Arise, you horseman fine,
Young man, desist from staying,
You have but little choice.
They’ll come a time for maying;
When your heart shall rejoice.
No comments:
Post a Comment