Ida Gerhardt: 'Psyche'

 

Psyche 

 

Ik las de Phaedo met mijn vijfde klas 
en in de tekst kwam het woord ψυχή voor: 
ik legde, aan ’t nog kinderlijk gehoor, 
uit waarom ψυχή ‘ziel’ én ‘vlinder’ was. 

 

Terwijl ik nóg eens de passage las 
was er ineens een ritseling, en een spoor 
van glanzen kwam, van ’t raam, de ruimte door. 
Er zat een grote vlinder voor ’t glas. 

 

Het was een dagpauwoog. En ieder zag 
de purperen gloed, die op zijn vleugels lag; 
de ogen, waar het aetherblauw in brandt. 

 

Ten laatste – hij zat rustig op de hand – 
bracht hem een jongen weg. Onaangerand, 
zei hij, was hij ontweken naar het blauw.

 

 

Psyche

 

When I was doing Phaedo with Class Five

I saw the word ψυχή would soon appear:

so I explained to their still childlike ear

why ψυχή meant both ‘soul’ and ‘butterfly’.

 

While reading out the passage for the class

there was a flurry, and a sudden trace

of light flashed from the window pane through space.

A large-size butterfly was at the glass.

 

It was a peacock. Everybody saw

the steady purple glow that both wings bore;

the eyes in which an aether-blue burned calm.

 

Then finally – now resting in his palm –

a boy took it away. Come to no harm,

he said, it had escaped toward the blue.