Marc Tritsmans: 'Hout'

 

Hout

 

dit zo bedachtzaam gegroeide waarop onze handen

nog steeds zoekend, strelend tot rust komen, thuiskomen

bij wie ons tegen beter weten in nooit in de steek liet

 

waarvan de huid bij de onze hoort, het gewicht

precies in onze handen en bij ons lichaam past

dat onze geschiedenis kent en dan ook weemoedig

 

met ons meezingt, onze ziel blootlegt vanuit het donker

van de glanzende klankkast van een cello of in het holle hart

van een klarinet onze adem nog warm en rond omzet in een lied

 

en ja, zo bedaard, sterk en buigzaam zouden wij toch ook

willen dat het in de plaats van onze koude, broze botten

diep in ons lijf zat ingebouwd, met zijn jaarringen

 

en knoesten en dat wij dan elke lente weer iets

voelden beginnen onhoudbaar hoe graag wij telkens

samen overvloedig in bloei zouden willen staan

 

 

Wood

 

this so thoughtfully grown, on which our hands,

while still seeking, stroking come to rest, come home

to whom, against better judgment, never did abandon us

 

whose skin belongs to ours, whose weight fits

perfectly in our hands and fits our body

that knows our history and then also wistfully

 

joins in our singing, bares our soul from the darkness of the

gleaming sound-box of a cello or in the hollow heart of a

clarinet, transforms our still warm and round breath into a song

 

and yes, so calm, strong and pliable we would also like

that instead of our cold, brittle bones, it would be embedded

deep within our bodies, with its growth rings and its

 

knots and that then each spring we would feel something

once more beginning, unstoppable, how time and again

we would love to be able to blossom together