Marc Tritsmans: 'Metgezellen'

 

Metgezellen

 

je hart dat uit je borst naar buiten wil

wanneer je iemand weerziet die je zonder

het te weten al heellang aan het missen was

 

dat is precies wat mij gebeurt in de bocht

van de rivier, in tegenlicht tegen de blauwe

lucht, op de zonovergoten open plek in het bos

 

als ik hen ontmoet: ijsvogel, buizerd, ree en specht

goddank zijn zij er nog steeds, ze hebben zich

tot nu toe uit onze klauwen weten te redden

 

want dat is de laatste dag die ik bovenal vrees

waarop geen enkel dier meer te zien of te horen

nog slechts het luidruchtig gebalk, het doelloos

 

geklooi van de eigen dwaze soort, al onze kansen

om nog ooit door deze schepping te worden

aanvaard voorgoed te grabbel gegooid

 

 

Companions

 

your heart that wants to leap from your breast

when you see someone again whom without

knowing, you had been missing for a very long time

 

that is precisely what happens to me at the bend

of the river, backlighted against the blue sky, on the

sun-drenched open spot in the wood when i meet them:

 

kingfisher, buzzard, roe deer and woodpecker

thank god they are still there,  so far they have

managed to save themselves from our claws

 

for that is the last day which i fear most of all

when not a single animal is left to be seen or heard

only the noisy braying, the pointless

 

messing around of our own mad species, all

our chances to ever still be accepted by

this creation squandered for good