 |
Ogen
het is de wijde ongeremde blik
in het bodemloze van blauwe luchten
glijdend over een tot de horizon
volmaakt leeggeblazen zee
het is het kraakheldere snoeiharde
zonlicht van november waartegen
de roofvogel glijdt in de enige juiste
de mooiste de enig mogelijke bocht
het is wat je ziet als het overbodige is
verdwenen, het is kijken met verloren
gewaande ogen die zich herinneren
hoe omzichtig deze breekbare wereld
wel moet worden gezien
Eyes
it is the wide uninhibited gaze
into the fathomlessness of blue skies
gliding over one towards the horizon-
completely wind-emptied sea
it is the spotless brutal sunlight
of November against which the bird
of prey glides in the only correct
most beautiful, only possible curve
it is what you see when the superfluous
has disappeared, it is looking with eyes
imagined lost that recollect
how cautiously this fragile world
without doubt has to be observed
Poem from the collection 'Studie van de schaduw'. To see a bilingual version of a section of this collection, go to here
No comments:
Post a Comment