‘Ik heb het Rood van 't Joodse Bruidje lief’
...het broderietje kruip ik over, ’t kuise
blozende vergood ik, schroomvol ruisende
de rode gewaden als bijna-dode wingerdbladen
om haar heen, een ruif is zij mijn haverkist,
mijn stoof van suikering, de kozende struise,
een struikje broos, ik heb mijn hand op dit
broodje gelegd – de ruiker van haar konen
rozen, zij is het blote fruit aan mij geopend,
ruigte van het toegedane, schoon ontluiken
in hoofs genegenzijn, o vroom beschuitje,
boterschaapje, vlam van dromerig verpozen en
de roze handen, roomsoezige blankte schuilend
onder inkarnate korenschoof van 't grootse
bruidje, en ik gouden man heb lief dit alleen
aan de dood te verliezene, glorende duifje.
‘I love the Red of The Jewish Bride’
... I finger over the embroidery work, the chaste
blushing I adore, timidly rustling
the red garments like near-dead vine leaves
round her, a manger is she my oat bin,
my brazier of sugaring, the sweet-talking stalwart,
a shrub of fragility, I have laid my hand on
this bun – the nosegay, roses of her flushed
cheeks, she is the naked fruit bared to me,
brushwood of the devoted, wonderful unfolding
in courtly inclination, oh pious ruskie,
butter patter, flame of dreamy repose and
rosy hands, cream-dozy whiteness hiding
under incarnate corn-sheaf of the peerless
bride, and I golden man love solely this
one day forfeited to death, this shimmering dove.
No comments:
Post a Comment