Stille nacht
Bij het ijle roepen van de bosuil
en het verre ruisen van de zee
langzaam in een diepe slaap
weggezonken, schrik ik in het
midden van de nacht benauwd
wakker in een duisternis en een
stilte die zo volkomen zijn dat
de wereld rondom mij helemaal
verdwenen lijkt. Weggevaagd is
nu ieder besef van ruimte en
tijd. Precies zo moet het dus
zijn om niet langer te bestaan.
Silent night
Having slowly sunk into a deep sleep
at the tenuous calling of the tawny owl
and the distant murmuring of the sea
I suddenly awaken with a start in the
middle of the night, find myself in
mortal dread in a darkness and a
silence which are so complete that
the world around me seems to have
completely disappeared. Erased now
is every conception of space and
time. This then must be exactly
what it is like to no longer exist.
No comments:
Post a Comment