Another poem by the Dutch poet Dèr Mouw (Adwaita)

 

Kent iemand dat gevoel: ’t is geen verdriet,

’t is geen geluk, geen menging van die beiden;

’t hangt over je, om je, als wolken over heiden,

stil, hoog, licht, ernstig; ze bewegen niet.

Je voelt je kind en oud; je denken ziet

door alles, wat scheen je van God te scheiden.

’t Is, of een punt tot cirkel gaat verwijden;

’t is, of een cirkel punt wordt en verschiet.

Je denkt: Nooit was het anders; tot mijn Wezen

ben ’k al zo lang van sterflijkheid genezen.

Je weet: Niets kan mij deren; ik ben Hij.

Tot zekerheid je twijfel opgeheven,

zo hang je als eeuwig boven je eigen leven:

je bent de wolken en je bent de hei.

Who knows that feeling: it is not distress

not joy, nor yet a mixture of the two –

like heathland clouds it hangs round, over you:

still, high, light, serious – and motionless.

You feel a child yet old; you grasp aright

what you once seemed from God to separate.

As if a dot to circle will dilate,

circle contract to dot, shoot off from sight.

You think: Nothing has changed; to my true Being

I’ve long been cured from my mortality.

You know: Nothing can harm me; I am He.

You rise above your doubt to certain seeing,

hang as eternal, your whole life beneath:

you are the high clouds and you are the heath.