Dèr Mouw - another sonnet

Hij ligt er nog, de steen

Hij ligt er nog, de steen: een jaar geleden
Heb 'k zelf hem daar gelegd; en ik herken
Heel goed de plek, vlak naast die scheve den,
Waar 't zandpad, wit, loopt naar de hei beneden.

'K dacht vaag: Wat 'k doe, lijkt op wat Pharao's deden;
Eenzelfde ontzetting vroeg in mij en hen:
Alles vergaat: ben ik niet, die ik ben,
En was en blijven zal in eeuwigheden? –

Ik was gaan liggen, 't hoofd dicht bij de steen;
En die, in 't langzaam dieper donker, scheen
Een monument, aegyptisch oud en groot.

Een kleine ster erboven. 'K dacht: zijn licht
Vertrok toen 't graf van Ramses werd gesticht.
En 'k voelde duidlijk: 'k was zijn tijdgenoot.

It still lies there, the stone: a year ago

I placed it there myself; I call to mind

the place quite well, right next to that skewed pine

and the white sand-path to the heath below.

I mused: ‘I do as pharaohs did before;

the dread’s the same that asked of me and them:

all perishes: am I not who I am,

and was and shall remain for evermore?’ –

I’d lain down, with my head close by the stone;

which, in the gathering dark, seemed to have grown

a monument, Egyptian – old and great.

A small star high above. I thought: ‘It gave

its light when they were building Ramses’ grave.’

And I felt clearly: we were of one date.