A topical Dèr Mouw poem

’t Is eind augustus, zondag. – Blauwig waas

om verre dennen in laat middaguur;

naar ’t glooiend stoppelveld, vol sprietjes vuur,

uit stofwolkjes van grindweg loopt een haas.

En ouërwets bolronde dahlia’s

gloeien, mooi evenwijdig met de muur

van ’t boerenhuis; laag tjispren om de schuur

zwaluwen, over ’t pad langs ’t ijzergaas.

Nog rul van zaterdagse hark is ’t zand;

voetstappen staan voorzichtig langs de rand;

een schaduwpunt van halfgeel bonenblad

ligt hier en daar in ’t lijnennet op ’t pad;

door ’t dichte raam komt in gedempte vlagen

eenvoudig orgelspel van ‘Uren, dagen –.’

It’s end of August, Sunday. – Blue-hazed air

round distant pine trees in late afternoon;

toward glowing stubblefield, now fiery-plumed,

from grit-path dust clouds flees a scuttling hare.

Old-fashioned dahlias, like giant taws,

glow the entire length of the farmhouse wall

in perfect line; and chittering swallows call

around the barn, across the path’s wire-gauze.

The sand’s still loose from Saturday’s keen rake;

edged with the cautious footsteps that folks take;

a shadow-point of bean-leaf now quite spare

lies in the path’s traced furrows here and there;

in muffled gusts through the closed window come

fleeting strains played on a harmonium.