Dèr Mouw: 'Tulips'

tulpen

Bloedplassen, trots het zonlicht levend rood,

zag ’k wijd vervloeien tot de horizont;

uit lang gespleten, geel ett’rende wond

walmde wee-zoete reuk, als van de dood;

en ’t leek, alsof een bloedstraal opwaarts spoot,

en onbeweeglijk hing boven de grond:

de droppels sidderden, helrood en rond,

gestold tot blad’ren aan de beukesloot.

De zon ging onder. Schuwe schem’ring sloop

over de landen; en aarzelend kroop

door mist van bloed, zoekende tor, de maan;

en ’k voelde mij de enig levende mens

in dode wereld, en ik zag immens

het spook van de aarde ontzettend voor me staan.

tulips

Blood pools, in spite of sunlight living red,

I saw spread out to the horizon’s rim;

from wide-split wound, with pus filled to the brim,

there belched a sick-sweet stench as that of death;

it seemed as if a blood-jet, skyward pitched,

hung motionless high up above the ground:

the droplets quivered, scarlet-red and round,

congealed to leaves along the beeches’ ditch.

The sun went down. A timid twilight swept

across the lands; and through a blood-mist crept

the uncertain, probing beetle of the moon; 

It felt that in a dead world only I

stood there alive, and saw up in the sky

earth’s vast and terrifying spectre loom.