More flowers from Dèr Mouw - pansies this time

violenbed

Het hele perk was vol: je zag geen zand.

De paarsen leken ernstige oude heertjes,

de bruinen glanzend-moll’ge, goed’ge beertjes,

de gelen pluimen van een goudfazant;

en massa’s witten stonden om de rand,

zo wit als vlinders of als duiveveertjes,

net roomse kindertjes in Pinksterkleertjes,

die om iets heiligs heen staan, hand in hand. –

Verwilderd is ’t, deels plat, deels uitgeschoten,

zodat ik – ’k zie ze nog – die mooie groten

in de verschrompelenden nauw’lijks herken;

maar even lang als toen sta ik te kijken:

ze deden goed hun best; ’t mag nu niet lijken,

alsof ’k voor ’t vroeger moois ondankbaar ben.

bed of pansies

The bed was full of flowers: no sand in sight.

The violet ones seemed old gents – grave and mellow,

the brown ones bear cubs – gentle, cuddly fellows,

the yellow – pheasant’s plumes of golden light;

a host of white ones formed a fringing band,

as white as butterflies or pigeon feathers,

like Catholic infants, Whitsun-dressed, together

round something holy, standing hand in hand. –

All has run wild, flowers squat or far too high;

it’s hard –  I see them still – to identify

large lovelies in shoots shrivelling and sad;

but just as long as then I gaze and dream:      

they did their very best; I shouldn’t seem

ungrateful for the beauty all once had.