Ic sie den dach opdringen
Het
viel eens hemels douwe
Voor
mijns liefs vensterkijn.
Ick
en weet gheen schoonder vrouwe,
Si
staet int herte mijn.
Si
hout myn herte bevangen,
T’welck
is so seer doorwont;
Mocht
ic haer troost ontfanghen,
So
waer ic gansch ghesont.
Die
winter is verganghen,
Ic
sie des meys virtuyt:
Ic
sie die looverkens hangen,
Die
bloemen spruyten in’t cruyt.
In
gheenen groenen dale
Daer
ist genoechlijc zijn,
Daer
singhet die nachtegale
Ende
so menich voghelkijn.
Ic
wil den mey gaen houwen
Voor
myns liefs veynsterkijn
Ende
scencken myn lief trouwe,
Die
alderliefste mijn.
Ende
segghen: ‘lief, wilt comen
Voor
u cleyn vensterken staen.
Ontfaet
den mey met bloemen,
Hi
is so schoone ghedaen.’
T’meysken
si was beraden,
Si
liet haer lief in,
Heymelic
al stille,
In
een cleyn camerken.
Daer
lagen si twee verborghen
Een
corte wijle ende niet lanc.
Die
wachter op’ter mueren
Hief
op een liet, hi sanck:
Och,
isser yemant inne,
Die
schaf hem balde van daen.
Ic
sie den dach op dringhen,
Al
in dat oosten opgaen.
Nu
schaft u balde van henen
Tot
op een ander tijt;
Den
tijt sal noch wel keeren,
Dat
ghi sult zyn verblijt.
Swighet,
wachter, stille
Ende
laet u singhen staen.
Daer
is so schoone vrouwe
In
mijnen armen bevaen.
Si
heeft mijn herte genesen,
Twelc
was so seer doorwont.
Och
wachter goet gepresen,
En
make’s niemant condt.'
Ic
sie den dach op dringhen:
T’scheyden
moet immer zijn.
Ic
moet mijn dageliet singen:
Wacht
u, edel ruyter fijn,
Ende
maect u rasch van henen
Tot
op een ander tijt;
Den
tijt sal noch wel comen,
Dat
ghi sult zyn verblijt!'
The day will soon be
breaking
Past
my love’s window gently
There
fell a heavenly dew.
Her
beauty so intensely
My
heart it does renew.
My
heart she has quite captured,
Hurt
sore by many a wound;
Were
it by her enraptured,
It
would once more be sound.
The
winter is fast waning,
I
see May’s growing power:
I
see the green leaves straining,
The
force in every flower.
In
yonder verdant vale now
Is
pleasure pure and true,
There
sings the nightingale now
And
birds of every hue.
I’ll
fetch a May sprig to her,
At
my love’s window stand
And
plight my troth unto her,
The
dearest in the land.
And
say: ‘dear heart, come to me
And
show yourself at last.
Receive
May’s fine flowers, truly
In
beauty unsurpassed.’
The
maiden stood there ready,
Her
chamber door ajar,
With
silent steps and steady
Her
love stole in to her.
The
two lay safe and sound, though
Their
time was brief, not long.
The
watchman on his rounds now
Began
to sing this song:
Oh,
time it is for waking,
for
lovers to make haste.
The
day will soon be breaking,
I
see it in the east.
Young
man, refrain from staying,
You
have but little choice;
They’ll
be a time for maying,
When
your heart shall rejoice.
Oh
watchman, stay your singing,
And
do not show your face.
A
maiden, sweet and clinging,
Lies
in my fond embrace.
She’s
healed my heart from sorrow,
Which
once was wounded sore.
Oh,
watchman, first tomorrow
Announce
the day once more!
The
birds will soon be winging:
Each
parting has its time.
My
song I must be singing:
Arise,
you horseman fine,
Young
man, desist from staying,
You
have but little choice.
They’ll
come a time for maying;
When
your heart shall rejoice.
No comments:
Post a Comment