‘Den
dach en wil niet verborghen zijn,
Het
is schoon dach, dat duncket mi,
Mer
wie verborghen heeft zijn lief,
Hoe
noode ist dat si scheyden.’
‘Wachter,
nu laet u schimpen zijn
Ende
laet hi slapen, die alderliefste mijn!
Een
vingherlinck root sal ic u schincken,
Wildy
den dach niet melden.’
‘Och
meltic hem niet, rampsalich wijf!
Het
gaet den jongelinck aen zijn lijf!
Hebdy
den schilt, ic hebbe die speyr!
Daermede
maect u van heyr.’
Die
jonghelinck sliep ende hi ontspranck,
Die
liefste hi in zijn armen nam:
‘En
latet u niet so na ter herten gaen,
Ick
come noch tavont weder.’
Die
jonghelinck op zijn vale ros tradt.
Die
vrouwe op hooger tinnen lach,
Si
sach so verre noortwaert inne
Den
dach door die wolcken opdringhen.
‘Had
ick den slotel van den daghe,
Ic
weerpen in gheender wilder Masen,
Oft
van der Masen tot in den Rijn
Al
en soude hi nemmeer vonden zijn.’
‘The dawn no longer remains concealed,
Day’s here already, that I sense,
But she whose lover’s been concealed,
How painful is their parting.’
‘Watchman, from torment now desist
And let my dearest in sweet sleep persist!
A ring of red gold I’ll give you gladly,
If dawn stays unreported.’
‘Should I, wretched woman, not do so,
The youth would pay with his life, I know!
If you have the shield, I have the spear;
So begone with you from here.’
The sleeping youth did now fast awake,
His love in his arms did swiftly take:
‘And do not let this your heart so affright,
I’ll be here when night returns.’
The youth then did mount his ashen-grey steed.
His love o’er the ramparts outward leaned,
Far in the north she saw the dawning
That piercing the clouds brought the morning.
‘Should I possess the key to the day,
In yonder wild Meuse I’d fling it away,
Or from the Meuse right out to the Rhine,
Though it ne’er were found till the end of time.’
No comments:
Post a Comment