Marc Tristmans: 'N-de dimensie'

 

N-de dimensie

 

plooit aarde zich elke winter

op zichzelf terug en terug

als een blad papier almaar kleiner

en harder dichtgevouwen tot

enkel weerbarstigheid overblijft

 

en word ik bij het beginnende

ontvouwen – onaangekondigd

kantelt licht, klappen alle

luiken open – nog steeds

op het verkeerde been gezet

 

omdat ik telkens denk dat het al

wel klaar is zo, zoals het einde

van een vuurwerk, het slotakkoord

van een symfonie: dat was het dan

meer is er niet, maar blijft het zich

 

tot in de verste hoeken en kanten

maar onstuitbaar verder openplooien

zodat ik nu pas denk te vatten wat

in de wiskundeles als de n-de dimensie

ooit mijn verbeelding ver te boven ging

 

 

The N-th dimension

 

maybe each winter the earth folds

itself back onto itself time and time

again like a sheet of paper folded ever

smaller and harder until

only stubborn resistance remains

 

and when the unfolding gets

under way – without any

announcement light starts

tilting, all hatches break open –

i am still put on the wrong foot

 

because every time i think that 

we’re done, like the end

of a firework, the final chord

of a symphony: that was it then

there is no more, but it continues

 

to unfold unstoppably out

into the farthest corners so that

only now do i begin to grasp what

in the maths class as the n-th dimension

was once way beyond my imagination