C.O. Jellema: 'Als huis' (As a house)

 

ALS HUIS

 

Je droomt je thuis: een veiligheid van stemmen

die ’t onbegrepene gerust bespreken,

je zit aan tafel en je hebt gekeken

hoe de markiezen zomerzonlicht stremmen

 

tot warmtekleur op het gestreken linnen –

gedachteloos, betekenissen teken

dat dingen weer niet zijn waarop ze leken,

hun buitenkant een bijna angstig binnen.

 

Het staat er nog, je kunt het nergens vinden,

het witte hek, het pad tussen jasmijnen,

jijzelf de toegang tot dit droomgebied

 

achter een gevel met gesloten blinden;

en ook de tuin waarin je kon verdwijnen

blijkt een gedicht dat jou vergeefs verliet.

 

 

AS A HOUSE

 

You dream you’re home: where voices soothe and quicken

as calmly they discuss what can’t be grasped,

you sit at table, watch as in the past

the sunblinds make the summer sunlight thicken

 

to coloured warmth across the stretched-out linen –

and without thought, meaningful signs make plain

things are not as they once seemed yet again,

their outer edge an almost fearful inner.

 

It stands there still, though nowhere can you find it,

the whitethorn hedge with jasmine-lined path near,

yourself the entrance to this dream-domain

 

behind a house front by closed shutters blinded;

the garden too where you could disappear

now seems a poem that left you in vain.