C.O. Jellema: Sixth poem of the 'Lenz' cycle

Jellema wrote seven sonnets loosely based on Georg Büchner’s novella Lenz. Lenz was an 18th century German writer, whose descent into madness is described. Jellema preceded the sonnets by the first sentence of this story: ‘Den 20. Jänner ging Lenz durchs Gebirg’. The location is the Vosges mountains.

 

6.

 

Een vogel zijn durfde hij niet te denken,

zijn linkerarm pakte hij stevig vast

in ‘t bos, als die klapwieken wou. Te gast 

was hij, zijn plicht was aandacht schenken.

 

Hij schonk. Hij was de schenkende. Verrast

om wat hij gaf: zijn ziel. Op schaduwplekken

lag zij als sneeuw, maagd, moeder, de omtrekken

van wie haar gastheer waren – zij ook gast.

 

Smelt zij straks, dacht hij, groeien daar de planten,

als ik, bloemen, bevruchting en het rijpen

tot met een knal openspringende vrucht.

 

Hij zag zichzelf toen als de binnenkanten

van vele stiltes – die kon hij begrijpen.

De vogels bleven buiten in de lucht.

 

 

6.

 

To be a bird was not his dared intention,

while in the wood he held his left arm tight

when it would start to flap. His only right

As guest, his duty: proffering attention. 

 

He proffered. Was the profferer. Surprised

at what he gave: his soul. In shady places

it lay like snow, maid, mother, outlined traces

of who had hosted it – a guest likewise.

 

Will it soon melt, he thought, will plants start growing,

like me, the blossom, pollination, pledges

of fruit that will burst open by and by.

 

He saw himself then as the inner edges

of many silences – not beyond knowing.

The birds stayed on the outside in the sky.