Wim van Til: 'December, verraad'

DECEMBER, VERRAAD

 

Waar water ijskoud lucht wordt, lucht

weer land; waar taal mijn woorden

verzint tot dit landschap;

 

waar dagen zich verankeren

in bloed; waar vogels stropen

in manshoge voren,

 

zijn mijn woorden dun geworden

als batist. Ik eindig in begin,

ik roep mijn tolk; zij keert

 

haar rug, verstaat mij niet.

Zij staart als ik, dit omgekeerde land,

de lijnen zijn opnieuw gewist.

 

 

DECEMBER, BETRAYAL

 

Where water becomes ice-cold air, air

land once more; where language forges

my words into this landscape;

 

where days anchor themselves

in blood; where birds poach

in man-high furrow ridges,

 

my words have become as thin

as batiste. I end in beginning,

I call my interpreter; she turns

 

her back, does not understand me.

She stares as I do, this reversed land,

the contours once again erased.

 

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 13