WINTERAKKER
Het schemert. Je kijkt uit
over de dode akker. Je zoomt
in, maakt een foto van jezelf,
je jonge vader in de ruit.
Je opent je mond. Dag
zegt hij daarbuiten, bakker
in de akker, dat rijmt. Even
leven we transparant samen
tot zijn hoofd insneeuwt
zoals het vroeger vol meel
stoof als hij rond zijn broden
doolde. Akker wordt weer
akker, binnenin je blijft
hij malend wakker.
WINTER FIELD
Dusk. You gaze out
over the lifeless field. You zoom
in, take a photo of yourself,
your young father in the window.
You open your mouth. Hey
he says out there, baker
in an acre, that rhymes. For a moment
we live transparently together
until his head snows in
as earlier in a fog of flour
when he used to roam among
the loaves. Field becomes field
once more, within you he
remains grindingly awake.
No comments:
Post a Comment