 |
| Introductory poem of 'Kruis of Munt' (c.1934) |
(The below version is from 'Verzamelde Gedichten', pp. 82-84)
DE ROOMSE JOURNALIST
Ik koos het allerlaagste lot
Uit levens lompe loterij:
Ik licht de domme mensheid bij
Op levensreis naar God.
Het economisch evenwicht,
De buitenlandse politiek,
De liberale beursrubriek,
En het modern gedicht,
De manslag en de maan-eclips,
De neushoorn met het kropgezwel,
De loonsverlagingen bij Lips,
De brand der carrousel
En al wat elkendeen verrast
Is mij de grauwe daaglijksheid:
Het universum is maar wijd
Voor wie er slecht op past,
Doch ik, op mijn redactie-stoel
Moet ieder uur een wereld zien:
Een moordtuig en een vliegmachien
Verwekken ’t eendere gevoel:
Dat het nu eenmaal zo moet zijn
En hier omlaag niet anders kan.
Daar trek ik een salaris van
Voor dertig dagen chaggerijn.
De jongste maat is eigenwijs,
Omdat hij idealen voedt,
De baas, die hem betalen moet,
Integendeel is grijs.
De chef gaat naar de grijze kant.
Hij slijt zijn kleren tot de draad,
Want hij zingt daaglijks in de krant
De lof der roomse daad.
Hij noemt zich trots een oude rot
Der roomse troefjournalistiek,
Daar zit, zegt hij, in 't vak muziek
En 't is de wil van God.
Van kruistocht, kerkvoogd, kathedraal
Viert hij het eeuwfeest mooi op tijd,
In twee kolommen roomse taal –
(De drukpers is gewijd).
Zijn ochtendstondse lekenpreek
Wordt onderbroken door een vloek,
Als ik een telefoonboek zoek
Of iets te hardop spreek.
De vraag, hem niet te hinderen
Ligt hem bestorven op de tong
Hij heeft maar anderhalve long
En negen kinderen.
Wanneer de baas een toespraak houdt
Geeft hij de chef een compliment.
Verdiensten worden graag erkend
Maar schaars beloond met goud.
Dat kan er trouwens moeilijk af
En waardeloos is 't aardse slijk
Als ik naar de beloning kijk
Aan d'overzij van 't graf.
Soms sterft een oude journalist.
Dan schrijf ik bij mijn boterham
Een stichtend In Memoriam:
‘Ofschoon reeds d'ingewijde wist
Dat hij de laatste tijd verzwakt
En vaak bedleegrig was, toch zal
Dit onverwachte sterfgeval
Ontroering wekken. Eenmaal zakt
Voor ieder onzer het gordijn
(De wereld is een schouwtoneel)
Maar met zijn bovenaardse deel
Zal hij gelukkig zijn.’
Zo spel ik bij een anders baar
Mijn lot en voel mij levenszat.
Dit is om twee uur kant en klaar
Voor 't avondblad.
Het ritme van mijn harteklop
Gonst met het drukpers-tempo mee:
Om fem minuten over twee
Neem ik de markten op.
En 't laatste werk van elke week
Na 't keuren van de bioscoop
Is mijn gewone zondagspreek
Over de deugd van hoop.
THE R.C. JOURNALIST
I chose the very lowest lot
In life’s half-crazy lottery –
Updating crass humanity
On its life-trek to God.
Financial equilibrium,
All kinds of foreign policy
Stock market columns’ mystery
The modern poem’s thrum,
Manslaughter and the moon’s eclipse.
The rhino’s goitres, grossly big,
The wage decreases made by Lips,
The burnt-out whirligig.
And what all others stupifies
To me is humdrum, dull and dim
The universe is wide to him
Alone who care denies,
But I, here in my newsroom chair,
Must have the whole world in full sight:
A murder weapon, planes in flight
Arouse the same cold stare:
The fact things have to be this way,
And hereabouts it’s as you see,
Means monthly salaries to me,
Vexation, then, can pay.
The youngest colleague’s bright and gay,
For he’s ideals to help him grow
The boss who has to pay him though
Is absolutely grey.
The head has quite a greyish tag.
His clothes are threadbare as can be,
For he sings in the daily rag
The praises of R.C.:
He’s proud to be a seasoned hand
Of ‘ace’ or top-notch R.C. news
There’s music in it, in his view,
It’s God’s will and command.
Of prelates, churches and crusades
Head’s major dates are fast and best,
In Roman figures they’re displayed –
(The press itself’s been blessed).
His 8 a.m. lay sermon may
Be interrupted by a curse
If I should want a phone book first
Or things too loudly say.
The plea that no one shall disturb
Can never get quite past his tongue
For his plight is a gammy lung
And nine kids that perturb.
Each time the boss would give a speech
He gives the head a compliment.
All merit’s valued as well-meant,
Though no gold’s within reach.
That makes it hard to scrimp and save,
And earthly riches are soon gone
When one would be rewarded on
The far side of the grave.
If some old journalist should die,
I write, while sandwiching on ham,
An unctious In Memoriam:
‘Although he knew the end was nigh,
That he was now enfeebled and
Was often forced to keep his bed,
His unexpected death has bred
Deep-felt emotions. Close at hand,
For each of us the curtain falls,
(The world’s a stage and nothing more),
There is though greater bliss in store
For him in heaven’s halls.’
So at some other person’s bier
I spell my lot, life-tired from stress.
Yet two hours later, all’s made clear
In this day’s evening press.
My heartbeat’s rhythm has the hum
That typifies our printing press:
At five past two I’ll start to plumb
The markets’ waywardness.
The last assignment of the week
When I have done the film review
Is just my usual Sunday speech
On hope’s great virtue too.
No comments:
Post a Comment