Thuis op het kerkhof
Tussen de zerken, lezend het verleden
Van deze kleine stad, waaruit ik kwam,
Waarheen ik telkens wederkeer, vernam
Ik achter mij stil naderende schreden.
Verwonderd zag ik om. Even beneden
Het kruis in ’t midden draagt een vrouw een vlam.
Dit stenen beeld, vlak naast een treurwilgstam,
Stond of ’t gereed was, op mij toe te treden.
Geen levend mens was daar, maar het geluid,
Dat mij bedroog, scheen deze vrouw te wekken
En in mijn angst bracht zij de woorden uit:
‘Sla geen geloof aan klanken, die u trekken,
De waarheid is een vuur, geen ijdel woord;
Wie waarheid spreekt, die draagt een schroeiwond voort.’
Back home at the cemetery
Among the tombstones, read past lives remind me
Of this small town where I was born and bred
And still revisit, I could sense the tread
Of steps approaching quietly from behind me.
Amazed, I turned – and glimpsed a woman, slightly
Below the central cross, who bore a flame.
This statue with its weeping willow frame
Stood as if ready to step closer lightly.
No living soul was there, but the same sound
That had deceived me seemed her to have woken
And for my fear these timely words she found:
‘Place no belief in sounds that tempt when spoken,
For truth’s a fire, no idle word or deed;
Who speaks the truth must scorched through life proceed.’
No comments:
Post a Comment