LANTARENS TE MALMÖ
De zee draagt naglans van het eens geleefde leven
van wezens wier bestaan een kindersprookje werd:
hun handen lichtten groen, hun voorhoofd, goudbesterd,
werd milder dan het onze naar het licht geheven.
Het ving de glans der zon in zo veel schitteringen
van al te stralend goud, dat iedereen verblind
in zijn verheerlijktheid zichzelf verloor, ontzind
over een gulden plein liep, en begon te zingen.
Die wandelaars zijn met hun gouden stad verloren:
ze werden zee, hun zang werd ruisende eeuwigheid;
slechts aan het water kan de tovergloed behoren,
die onze zon over hun hoofden had gespreid.
Maar nu de nachtwind het veelvormige bewegen
der havenstad tot enkel ademtocht verstilt,
zijn de lantarens op de zee-langsgaande wegen
voor dit verzonken rijk van zonnegoud zeer mild.
LANTERNS IN MALMÖ
The sea wears after-gleams of life once lived by creatures
for whom existence then became a fairy tale:
their hands grew eerie green, their gold-starred forehead sailed
more mildly upwards to the light than our raised features.
It caught the sun’s bright rays in glintings almost stinging
of far too radiant gold, so everyone, struck blind
by its magnificence, got lost, then lost his mind,
raced off across a golden square and started singing.
Lost are those wanderers as too their golden city:
they turned to sea, their song soughed on for ever more;
the magic gleam is only water’s – more’s the pity –
which our sun spread out o’er each head in days of yore.
But now the night wind hushes diverse forms of motion
of this port’s harbour to a single breath of air,
the lanterns on the roads that line the strip of ocean
are for this sun-gold sunken realm still mildly there.
Translated in collaboration with Albert Hagenaars
Poetic Synapses 40
No comments:
Post a Comment