Dèr Mouw: '’t Is nacht. ’k Zit op de hei. Nergens geluid.'

 

’t Is nacht. ’k Zit op de hei. Nergens geluid.

Over me staat, als transparant kristal

rondom een oude berggod in zijn hal,

een halve bol van stilte, die me omsluit:

 

’k hoor, hoe heel ver een lang gillende fluit

een tunnel boort; mijn berg kraakt overal.

Een blaf, ginds, hakt een gat; en recht en smal

knapt een spleet open, tot mijn oor hem stuit.

 

’k Hoor ’t levend bloed, dat in mijn slapen gonst –

Neen: ’t is het hart van de aarde: het trilt, het bonst,

of ’t niet de god uit zijn verdoving wekt.

 

Om goed te luistren, doe ik de ogen dicht,

maar ’k word gehinderd nu door ’t sterrelicht,

dat tikkelend door fijne gaatjes lekt.

 

 

It’s night. I’m on the heath. Nowhere a sound.

Above, like a transparent crystal wall

round an old mountain god within his hall,

a hemisphere of silence, all around:

 

I hear far off a whistle shrill and clear

boring a tunnel, rock creaks everywhere.

A bark, there, hacks a hole; a straight and hair-

line crack splits open, till checked by my ear.

 

I hear live blood, making my temples buzz –

No: it’s the earth’s own heart: it quakes, it thuds,

enough to rouse the god from his deep doze.

 

To listen better, I shut both eyes tight,

but I’m prevented by the stars’ bright light

that trickles through a sieve of tiny holes.