Thursday, 27 June 2024

Joseph von Eichendorff: 'Marienlied'


 

Marienlied

 

Wenn ins Land die Wetter hängen

Und der Mensch erschrocken steht,

Wendet, wie mit Glockenklängen,

Die Gewitter dein Gebet,

Und wo aus den grauen Wogen

Weinend auftaucht das Gefild,

Segnest du’s vom Regenbogen –

Mutter, ach, wie bist du mild!

 

Wenn’s einst dunkelt auf den Gipfeln

Und der kühle Abend sacht

Niederrauschet in den Wipfeln:

O Maria, heil’ge Nacht!

Lass mich nimmer wie die andern,

Decke zu der letzten Ruh’

Mütterlich den müden Wandrer

Mit dem Sternenmantel zu.

 

 

Song to the Virgin Mary

 

When storms o’er the land are hanging

And folk stand there in dismay,

May your prayer, like church bells clanging,

Such dire weather turn away,

Where from grey waves all-suppressing

Tearful fields emerge at last,

From the rainbow comes your blessing –

Mother, ah, how mild you are!

 

When the dark spreads o’er the hill-tops

And cool evening sinks so light,

Rustles gently in the tree-tops:

Virgin Mary, holy night!

Never leave me, as do others,

A tired roamer, travelled far –

For the last rest, like a mother,

Deck me with your cloak of stars.

 

 

 

In früheren Zeiten glaubte man, „durch die Glocken, als geweihte Werkzeuge, und durch die Luftbewegung des Schalles die Gewitterwolken vertreiben zu können“, weswegen bei Gewittern die Glocken geläutet wurden. (Damen-Conversationslexikon 1834–1838, Bd. 4, S. 448).

 

So ist auch die alte Glockeninschrift vivos voco, mortuos plango, fulgura frango zu verstehen (die Lebenden rufe ich, die Toten beklage ich, die Blitze breche ich), die Friedrich Schiller seinem „Lied von der Glocke“ als Motto vorangestellt hat.


 

In earlier times it was believed ‘it was possible to drive away storm clouds by ringing the bells, as consecrated tools and by the motion of the air caused by the clanging sound’.

(Ladies’ Conversational Lexicon 1834-38, Vol. IV, p. 448)

 

This is indicated by the old Latin inscription on the bells: vivos voco, mortuos plango, fulgura frango (I call the living, bemoan the dead, break the lightning), used by Friedrich Schiller as a motto for his poem ‘Song of the Bells’

Hans Christian Andersen: 'Kunstens Tempel seer jeg i det Fjerne' (October 1820)

Commemorative tablet in Odense Cathedral

 

Til Hr. Nic. Fred. Sev. Grundtvig

Kronprinsessegaden no. 402

Kjøbenhavn

 

Min Herre

 

Stolende paa Deres Godhed skriver jeg Dem til. - Hr. Professor Guldberg glæder mig med at sikkert enhver vil bidrage lidet til min Lykke, da jeg skal besidde Talent. - Jeg sender Dem derfor et lille Digt, som jeg har vovet at forfatte. De vil undskylde mig da jeg ikkun er ca 15½ Aar.

 

Hans Christian Andersen.

 

 

Kunstens Tempel seer jeg i det Fjerne

mellem Klipper midt i Bølgens Skjød

did er det jeg iler, o! saa gjerne

at jeg glemmer Skibbrud og hver Nød.

Ei mig skrækker disse Vrag jeg skuer

dem den vilde Bølge leger med

thi alt længe i mit Hjærte luer

Haabet om at naae hin kjære Bred.

Lad og Mangen strande paa dens Klipper

Andre synke skuffede af Haab

i mit Hjærte denne Trøst ei glipper

at og Mangen bønhørt saa sit Raab.

Naar jeg Breden, fast ved Klippen tager

ud igjen mig aldrig Bølgen slaaer

heller ei dens hvide Skum bedrager

saa jeg troer, jeg fast paa Landet staaer. -

Jeg de bratte Klipper vil bestige,

ser jeg da Thalias Tempel nær

Ingen er da, selv blant lykkelige

Lykkelig som jeg, Nei! Ingen meer,

Hvis i Helligdommen dybt at trænge

Naadeligt Gudinden under mig

har thi Saligt jeg jo levet længe

om end snart mit Livslys slukker sig.


Oktober 1820



To Nic. Fred. Sev. Grundtvig, Esq.

Kronprinsessegaden no. 402

Copenhagen

 

       Dear Sir,

            Trusting in your kindness, I write to you. – Professor Guldberg encourages me by assuring me anyone would willingly contribute slightly to my happiness, since he says that I possess talent. – I am therefore sending you a little poem that I have dared to compose. I hope you will excuse me, for I am only 15½ years old.

 

Hans Christian Andersen

 

 

I can see art’s temple in the distance

midst the rocks in wave’s profound embrace

I set out there, such is my insistence

harm and shipwreck I forget to face.

I fear not the wrecks that I am sighting

those the foaming waves have as their prey

for long since my heart’s burns with delight in

hope of reaching that dear shore one day.

So let many on its cruel rocks founder

others sink from hopes that broke in twain,

in my heart this comfort grows yet sounder:

Many others’ cries were not in vain.

When close by the rock the sands receive me,

there’s no wave can turn my feet around

neither does its white-topped foam deceive me

so I think I’m standing on firm ground. –

When the steep rocks I have climbed up fully

Thalia’s temple close at hand I see,

No one, even those most happy, could be

Happier than I. No! None but me;

Should the gracious goddess gratify me,

grant me access to her inner shrine,

I’d have lived a long time blessed entirely

though few days of life’s light were still mine.

 

October 1820

 

Wednesday, 26 June 2024

Gerrit Komrij: 'Hogedruk'

 


Hogedruk

 

Trek een fictieve lijn. Daar ligt je doel.

Toch blijft de wet van Zeno en de slak

(Of schildpad?) gelden. Streep op je gevoel

Een finish aan, vertrek op je gemak,

 

Denkend: ik heb de route in miin zak

- De eindstreep haal ik op de juiste tijd,

Mijn hele reis gaat van een leien dak -

Maar dan bega je toch een stommiteit.

 

Hoe dichter in de buurt van de limiet,

Hoe moeilijker het doel lijkt te bereiken.

Zelfs als het bijna voor het grijpen ligt,

 

Tot op de millimeter - het blijft wijken.

De afstand perst zich samen. Dat gebied

Van tegenstrevend niets heet een gedicht.

 

 

High pressure

 

Draw a fictitious line. There lies your goal.

Although the law of Zeno and the snail

(Or tortoise?) still applies. Mark where the whole

Thing finishes, then set off on your trail,

 

Believing: I’ve the map here close at hand

– I’ll reach on time the finish of the race.

My journey’s all plain sailing, wholly planned –

Soon though you see the error of your ways.

 

The closer you approach the limit’s edge.

The more your goal appears to quite exclude you.

Even when it would seem to you that home’s

 

A millimetre off – it still eludes you.

The distance is compressed. That tiny wedge

Of nothing that resists is called a poem.

 

Tuesday, 25 June 2024

Charles Ducal: 'Refectory'


 

REFECTORIUM

 

Dwang voedt de ziel. In de laagte

van koude kelders staat de spijs

opgediend. Op blinkende schalen

huivert het vlees. Neemt en eet.

 

Een knookhand zegent de gaven.

Dik als een slak glijdt het bloed

door de keel. Het kind slikt,

mager, bereid het gelag te betalen.

 

Want zijn smaak wordt nooit bediend.

Tegenzin ligt als een pap op de maag,

onvertaald, materiaal voor de ziel.

Op deze wijze leert men de honger

 

naar poëzie.

 

 

REFECTORY

 

Coercion feeds the soul. In the lowness

of cold cellars the food has been

laid out. On gleaming dishes

the cold meat shivers. Take and eat.

 

A bony hand blesses the gifts.

Thick as a slug the blood slides

down the throat. The child, skinny,

licks his lips, prepared to foot the bill.

 

For his taste is never attended to.

Aversion lies like gruel in his gut,

untranslated, material for the soul.

Thus it is one learns the hunger

 

for poetry.

 

Monday, 24 June 2024

Tomas Tranströmer: 'Trädet och skyn'

  


Trädet och skyn

 

Det går ett träd omkring i regnet,

skyndar förbi oss i det skvalande grå.

Det har ett ärende. Det hämtar liv ur regnet

som en koltrast i en fruktträdgård.

 

Da regnet upphör stannar trädet.

Det skymtar rakt, stilla i klara nätter

i väntan liksom vi på ögonblicket

då snöflingorna slår ut i rymden.

 

 

The tree and the sky

 

A tree roams in the rain that’s falling,

hurries right past us in the downpour of grey.

It has an errand. Fetching life out of the rainfall

as a blackbird in an orchard does.

 

When rainfall ends the tree stops moving.

Is glimpsed there tall, silent in nights when cloudless

is waiting as are we just for the moment

when out in space the snowflakes blossom.

 

 

To see a Kannada translation of this poem, go to here.

 

Marjoleine de Vos: 'Het leven in juni'

 


Het leven in juni

  

Om mij heen is alles luidkeels in leven 

de boer op zijn maaier, blatende schapen 

in de esdoorn een zwartkop die roept 

om een vrouwtje, uit bloemkelken klinkt 

het geronk van een bij. 

 

En ik leef ook maar moet dat zelf zeggen 

want niets van al wat ik waarneem noemt mij. 

Zoals je met vrienden wel praat over vroeger: 

We waren aan zee, in een tent, heel gelukkig – 

vraagt iemand: was jij daarbij? 

 

Dus ben ik alleen in de tuin in de wereld 

en om mij heen ademt alles en in huis 

zit een man. Dit is het leven, schrijft hij, 

deze ochtend in juni, de zwartkop zingt 

en in de tuin zit zij. 

 

 

Life in June

 

Around me everything’s loudly alive

the farmer on his mower, bleating sheep

in the maple a blackcap calling

for its mate, from the depths of flowers

the droning of a bee.

 

And I’m also alive but have to say so myself

for nothing of all I observe mentions me.

As you can talk with friends about past times:

We were on the beach, in a tent, perfectly happy –

then the question: were you there too?

 

So I’m alone in the garden in the world

and around me everything breathes and inside

sits a man. This then is life, he writes,

this morning in June, the blackcap singing

and her in the garden.



Peter Theunynck: 'Wild'



WILD

 

de haas was lekker lang gemarineerd in wijnazijn

en tijm en milde marjolein hem proeven volstonden

lippen, zo inschikkelijk glipte het vlees van het been

van uren lijdzaam op het vuur te garen in wildfond

 

in het bos geplukte cantharellen kregen van boter

dat wat stervelingen op een regendag gelukkig maakt

 

net toen verrukking over alle tafelen was neergedaald

en iedereen met bolle kaken kauwde, knikte, lachte,

slikte, kwam hij na lang wachten op een dienblad aan,

de met laurier omkranste kop van de nog jonge fox

 

 

GAME

 

the hare had lingered long in wine-vinegar marinade

mild marjoram and thyme to be tasted by lips fully

gratified, so obligingly did flesh slip from the bone

after hours of leisurely simmering in game stock on the stove

 

chanterelles picked in the woods received from butter

that which makes mortals happy on a rainy day

 

when sheer delight had just descended over all the tables

and everyone was chewing with bulging cheeks, nodding, laughing,

swallowing, it arrived after a long wait on a serving dish,

the laurel-wreathed head of a still young fox

 

  

Marjoleine de Vos: 'Kooklust'


 

KOOKLUST

 

Met gretige borsten staat begeerte aan het aanrecht

zoent het zaad uit tomaten, kijkt naar her zwellen

van beslag onder vochtig doek. Haar hand liefkoost

de haas van een jonge stier, zijn zoekende tong

is gemaakt voor de hare, verzaligd streelt ze

zijn ballen de pan in. Hartstocht

is een keukenprinses met aanraakbare huid,

donzig als deeg, geurig als boter, een weerloze

van bot bevrijde eend die naakt wil zijn

als een olijf in olie, een perzik op sap.

Ze wil zich ontleden op het hakblok, betast worden

door gulzige vingers en gloeiend verslonden.

Een vis zijn, zwemmend in roomsaus

gewiegd, gekend, begeerd, genoten.

 

 

THE URGE TO COOK

 

With greedy breasts desire stands at the work-top

slurps seed out of tomatoes, watches the swelling

of batter under its damp cloth. Her hand fondles

the sirloin of prime young beef, its searching tongue

is made for hers, enraptured she slides its

meaty balls into the pan. Passion

is a kitchen princess with touchable skin,

downy as dough, fragrant as butter, a defenceless

duck freed of its bones that wants to be naked

as an olive in oil, a peach in its juice.

She wants to be dismembered on the chopping block,

touched by gluttonous fingers and guzzled piping-hot.

To be a fish, swimming in creamy sauce

cradled, known, craved, enjoyed.

 

Sunday, 23 June 2024

Hugo Alvén (composer): 'Uti vår hage'

 


Uti vår hage

 

Uti vår hage där växa blå bär.

Kom hjärtansfröjd!

Vill du mig något, så träffas vi där.

Kom liljor och akvileja, kom rosor och salivia!

Kom ljuva krusmynta, kom hjärtansfröjd!

 

Fagra små blommor där bjuda till dans.

Kom hjärtansfröjd!

Vill du, så binder jag åt dig en krans.

Kom liljor och akvileja, kom rosor och salivia!

Kom ljuva krusmynta, kom hjärtansfröjd!

 

Kransen den sätter jag sen i ditt hår.

Kom hjärtansfröjd!

Solen den dalar, men hoppet uppgår.

Kom liljor och akvileja, kom rosor och salivia!

Kom ljuva krusmynta, kom hjärtansfröjd!

 

Uti vår hage finns blommor och bär.

Kom hjärtansfröjd!

Men utav alla du kärast mig är.

Kom liljor och akvileja, kom rosor och salivia!

Kom ljuva krusmynta, kom hjärtansfröjd!

 

 

Out in our meadow

 

Out in our meadow the blue berries grow.

Come lemon balm!

If you would meet me, it’s there you must go.

Come spring columbine and lilies, come sharp sage and rose so quilted!

Come spearmint high-scented, come lemon balm! 

 

Small lovely flowers there invite you to dance.

Come lemon balm!

A garland I’ll plait for you, given the chance.

Come, spring columbine and lilies, come sharp sage and rose so quilted!

Come spearmint high-scented, come lemon balm! 

 

I’ll place this garland then in your fair hair.

Come lemon balm!

Though the sun’s dimming, hope’s starting to flare.

Come, spring columbine and lilies, come sharp sage and rose so quilted!

Come spearmint high-scented, come lemon balm! 

 

Out in our meadow are berries and flowers.

Come lemon balm!

But love of you all of this overpowers.

Come, spring columbine and lilies, come sharp sage and rose so quilted!

Come spearmint high-scented, come lemon balm! 

 


(Gotland folk song, first published in the 1880s)

 

Miriam Van hee: 'Het karige maal'


 

HET KARIGE MAAL

 

Onder de lamp aan tafel

zwijgend eten wij, onze handen

als witte vlekken komen en gaan;

onze beringde vingers achteloos

met het vertrouwde brood spelend.

 

Geen vreugde niets ongewoons

is er in de klank van onze

messen en vorken.

 

En natuurlijk weten we niets

van het geluk van reizigers

in een avondtrein.

 

 

THE FRUGAL MEAL

 

Under the dining-table lamp

we eat in silence, our hands

toing and froing like white spots;

our ringed fingers playing

aimlessly with the familiar bread.

 

 

No joy nothing unusual

is there in the sound of

our knives and forks.

 

And naturally we know nothing

of the happiness of travellers

in an evening train.