Nog eenmaal
En met de honden ver vooruit tenslotte
toch een plek te vinden, plaats misschien van bestemming
aan de rand ervan de takken uit elkaar te buigen
't uitzicht dat zichzelf schildert
als iets wat niet, nee, nergens over gaat
te beschrijven als niet net tussen vloeiblad
en papier een vlieg was geplet
dichtgesneeuwd beeld later, voorstelling
vastgepind aan waaiende struiken
hoe bijvoorbeeld blauwe regen klimt langs de vorst van 't huis
en pluizen die ik wegblaas omlaagzweven
naar de aanlegsteiger beneden
ontsnapt me niet nu, maar voor altijd hierna
terwijl asbest krimpt en scheurt
bovenop de daken, groeien vlieren uit de laadruimte
van achtergelaten wagons, zet ijzel zich af
als glazuur op 't steenslag, wuivend
gras tegen dat 't avond wordt
alles nog eenmaal in lichterlaaie
blad papier dat binnen z’n dubbele begrenzing
de neerslag hiervan bewaart –
dat te beschrijven
One more time
And with the dogs far out front to finally
even so find a spot, perhaps a place of destination
at the edge of which to push the branches apart
the view which portrays itself
as having to do with nothing, no, nothing at all
but describable, had not a fly just got flattened
between blotting pad and paper
a snowed-under image later, a presentation
pinned to swaying bushes
how, for example, wisteria climbs along the ridge of the house roof
and fluff that I blow away floats downwards
towards the jetty below
does not escape me now, but forever from now on
while asbestos shrinks and cracks
up on the roofs, elders grow out of the loading space
of abandoned wagons, black ice settles
like glaze on the pile of rubble, swaying
grass as evening approaches
everything once more ablaze
a sheet of paper that within its double boundaries
retains the imprint of this –
so as to describe that
Translated in collaboration with Albert Hagenaars
Poetic Synapses 32
No comments:
Post a Comment