A poem by another former Dutch poet laureate - Gerrit Komrij

BESCHAVING

Er was onder mijn hersenpan

Geen schuld die me bezwaarde –

Ik kende niet de fado van

De laatste mens op aarde –

Ik was een doodgelukkig kind –

Er waren kinderen als ik –

Ik waaide mee op elke wind

En had dezelfde schik.

In dromen martelde ik verwoed,

Maar had van niets berouw –

Nu ben ik menselijk en goed

En heb het Spaans benauwd –

CIVILISATION

Within my brain no shadow of

Some heavy guilt since birth –

I did not know the fado of

The last man here on earth –

When young I saw the world bright-eyed –

And there were children just like me –

I swam along on every tide

Contented as can be.

In dreams I grimly turned the screw,

Remorse, no, not a shred –

Now I am human, good and true

And live in mortal dread –