One of Gerrit Komrij's '52 Sonnetten (bij het Verglijden van de Eeuw)'

The cleaning lady speaks

My deadly enemies are dust and fluff.

I am the scourge of cobwebs great and small.

Just watch me turn out, empty, clean and buff -

I won’t put up with any wisps at all.

A house that’s quite in order, spick and span,

Means life can always have a new beginning.

My boss calls me - he’s never wrong, that man -

‘The Mondriaan of hearth and table linen.’

His fine arm chairs were never to my liking.

His standard lamp has now become strip lighting.

I’m a broom artist when all’s said and done.

I let the junk man have his bed - along

With thick and down-filled duvets. He’s quite sure

To dream both sound and sweet upon the floor.

Komrij, a Dèr Mouw fan, could turn a pretty sonnet himself

the language-forger

Language’s consonants and vowels portray

The corset and the flaccid belly’s spread.

A poet’s one who’s able to display

An ease when boning them that seems inbred.

Obese or slim, his words without delay

Unite, in fluid couplets sweetly wed.

His secret’s effortlessness, not to lay

A smoke screen. He takes language off to bed.

His flask of wine is language – A to Z.

And when half-drunk – albeit just in play –

He spawns a child, an epic or quartet,

Or something in-between – a sonnet, say.

His fight with blubber, though, and whalebone stay

The reader never knows is left unsaid.

'Linguistic fireworks' in this Dèr Mouw poem too

Niets kan het Brahman eren, niets hem smaden,

dan Brahmans eigen lof en eigen spot:

geen spot, geen lof dan voor wat, wijze en zot,

het Brahman speelt in wereldmaskeraden:

hij, kunst’naar in natuur en menschendaden,

is kanker hier, trapt ginds zijn hoogst gebod,

en leeft de humor van almacht’ge God,

die, Christus, zich door Judas heeft verraden.

Hij, liefde en zomer van vluchtige wereld,

vlindert en pauwt en nachtegaalt en merelt

majeur van klank- en kleurenrijke scherts:

hij, leed en herfst, in de eindigheid gevangen

van schijnbaar zelf, schreit ’t onvervuld verlangen

tot wereldpathétique in kleine terts.

Nothing honours Brahman, nor him degrades,

than Brahman’s own defaming and his praise:

no praise nor mocking, than for roles he plays,

wise man and fool, in earthly masquerades:

artist in nature, in man’s acts portrayed,

he’s here a cancer, rules there by a nod,

and lives the humour of Almighty God

who – Christ – through Judas had himself betrayed.

He – love and summer of world’s shifts – regales,

butterflies, peacocks, blackbirds, nightingales

in major-sounding coloured raillery:

he – pain and autumn – in such shifts pinned low

by each apparent self, shrieks longing’s woe

to worldly pathétique in minor key.

The only poem ever to start with 'Spitsbogend'. Dèr Mouw of course!

Spitsbogend zetten kerkhofpopulieren

op zilvren voorjaarslucht hun diagrammen:

als ordinaten staan loodrecht de stammen,

waarom de lijnenfantazieën zwieren.

Ze staan als geel getong van ijle vlammen:

’t is of dood-zelf het Pinksterfeest wou vieren;

ze staan als lang orkest van reuz’ge lieren:

’t is of dood preludeerde in vlucht van gammen;

ze staan als sprok’ge groei van gouden veren,

uit dons van groen rijzend de grijze schachten:

’t is of, Phoenix, met nieuw ontvlamde krachten

het leven uit de dood terug wou keren.

Op eens – geruis, geruis. – Ik sta te wachten,

of ’t kerkhof vliegen gaat naar zonnesferen.

The churchyard poplars, gothic-arching, form

spring diagrams against the silver sky:

as ordinates the trunks, erect, stand high

and round them lines of fantasies all swarm.

They stand like yellow tongues of thin flame-trails:                            

it’s as if death itself’s observing Whitsun;

they stand, a giant-lyre orchestra now risen:

as if death were preluding flights of scales;

they stand like sheerest gauze of golden feathers

their green-down shafts of grey far upwards soar:

it’s as if Phoenix, flaring strength rewon,

would have life to return from death once more.

All at once – rustling – and I wonder whether

the churchyard’s flying off to realms of sun.

Dèr Mouw: 'Soms vraag ik...'

i

Soms vraag ik nuchter: is ’t misschien een waan,

wanneer ik denk, ik ben Brahmans profeet –?

Herleeft in mij, zonder dat ’k zelf het weet,

een zon- en regentov’rende sjamaan?

Of doe ik aan mystiek, noem ’k mij brahmaan,

omdat het literair staat en gekleed?

En preek ik koketterend van mijn leed,

omdat het hoort bij ’t dichterlijk bestaan?

Dat ’k zelf dit vraag, is dat al geen bewijs?

Ja, zeg ik daarom, dat ’k oud ben en grijs,

opdat ‘t zal schijnen: Wat hij zegt, is waar?

Of knaagt de twijfel na mijn wetenschap

hong’rig ’t geloof stuk in mijn dichterschap? –

Ik meende altijd, ik was geen huichelaar.

i

At times I ask straight out: is it insane

to think perhaps that I am Brahman’s prophet –?

yes, that in me, though I know nothing of it,

a shaman lives who conjures sun and rain?

Or do I play the mystic, act the brahmin,

because it looks like skills that are arcane?

And do I pose and preach about my pain,

because a poet simply has to, amen?

Isn’t my asking proof sufficient too?

Yes, is that why I say I’m old and grey,

so people then think: What he says is true?

Or after knowledge does doubt gnaw away

still hungrily all my poetic wit? –

I always thought myself no hypocrite.