Halldis Moren Vesaas (1907–1995) 'Kalenderblad'

 

KALENDERBLAD

 

Sein, låg desembersol

raud gjennom frostskodde.

Bjørker spiler svarte greiner,

glir, lenger bort, saman

til lundar i den mjuke dis.

 

Tynn snøskorpe krasar,

perlemorsskiftande i grønt blått.

Lett å gå,

lett å puste,

lett å bere hjartet som ei skål

open mot det raudgylne lys,

lett å bøye seg

lydig samtykkande

under årets vise lov.

 

 

CALENDAR LEAF

 

Late, low December sun

red through frosty haze.

Birches extend black branches,

glide, farther off, together

and form groves in the soft mist.

 

A thin crust of snow crunches,

shimmering mother-of-pearl green and blue.

It is easy to walk,

it is easy to breathe,

and easy to carry one’s heart as a bowl

open to the reddish-golden light

easy to bow down

in submissive acquiescence

under the year’s wise law.

 

"Kalenderblad" = "calendar page", "date", or sometimes "leaf" (referring to a single day's entry on a calendar, often with a saying).

H.C. Andersen: 'Barn Jesus i en Krybbe laae''

 

Barn Jesus i en Krybbe laae,
Skjøndt Himlen var hans Eie;
Hans Pude her blev Hø og Straa,
Mørkt var det om hans Leie!
Men Stjernen over Huset stod,
Og Oxen kyssed' Barnets Fod,
Halleluja, Barn Jesus!

Hver sorgfuld Sjæl, bliv karsk og glad,
Ryst af din tunge Smerte,
Et Barn er født i Davids Stad,
Til Trøst for hvert et Hjerte;
Til Barnet vil vi stige ind,
Og blive Børn i Sjæl og Sind.
Halleluja, Barn Jesus!

 

 

The Christ child in a manger lay

Though his was all creation;

His pillow was but straw and hay

And dark the crib’s location!

The star though o’er the house shone bright;

The ox the child’s foot kissed that night.

Let hallelujahs sound on high! Christ Jesus!

 

Be sound and joyful, soul forlorn,

Shake off pain’s tribulation,

In Bethlehem a child is born,

Each heart’s true consolation;

We to that child the path will find,

And children be in soul and mind.

Let hallelujahs sound on high! Christ Jesus!

 

 

 

 

Marie Dauguet: 'Au ciel hivernal confondus'

 

Au ciel hivernal confondus

 

Au ciel hivernal confondus,

Des chênes en lugubres frises

Et que l'ombre fantomatise,

Dardent leurs gestes éperdus.

 

Comme un lourd bétail assoupi

Chargé de noirâtres crinières, -

Genêts fripés, myrtils, bruyères, -

Des rochers dorment accroupis.

 

Asiles pour les bêtes rousses,

Les ronciers aux vastes enceintes

S'étendent, où la vague empreinte

Des pinces au sol dur s'émousse,

 

Dans un repli marécageux

Du bois, un peu d'eau sombre grogne

Et très-loin une hache cogne,

Très-loin à l'horizon neigeux.

 

Puis s'éteint le rythme qui frappe

L'écho mort; la paix d'un cercueil,

Et sous les baliveaux en deuil

S'étale un silence de trappe.

 

Voilant les rameaux corrodés,

La neige insensiblement tombe

Et, seul vivant, parmi la combe

Fuit un sanglier déhardé.

 

 

Commingling with the winter sky

 

Commingling with the winter sky,

Oak trees by shadows phantomised

Form sombre friezes’ upward slide,

Distraughtly gesturing on high.

 

Like heavy cattle drowsing deep

Laden with blackish mane-like plumes, -

Heathers, bilberries, crumpled brooms, -

Lie crouching boulders fast asleep.

 

Refuge for russet squirrels, briars

Spread out to huge dense palisades,

Where the faint imprint slowly fades

In hard earth clawed at by their pliers.

 

In the wood’s fold of marshy land

Some murky water gives a groan,

And distant axe-blows still intone

From distant skyline’s snowy band.

 

The rhythm of dull echoes fades

Away: a tomb-like peace prevails,

And under mourning saplings’ veils

A trappist silence fills the shades.

 

Coating corroded branches well,

The snow falls imperceptibly.

An unleashed wild boar seeks to flee –

The sole live creature in the dell.

Lars Gustafsson: 'Jag ser i snö min dotters spår'

 

My daughter’s traces I see in the snow

 

My daughter’s traces I see in the snow.

They are so light, her footsteps only show

 

as this faint blue where shadows grow.

All floats where she decides to go.

 

A Sunday walk in some year long ago

my understanding father holds my hand in tow.

 

How strangely fitfully do clocks tick to and fro!

And all still showing of the traces is the snow.

Martinus Nijhoff: 'De Wolken'

 

De Wolken

 

Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag

Lang-uit met moeder in de warme hei,

De wolken schoven boven ons voorbij

En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.

 

En ik riep: Scandinavië, en: eenden,

Daar gaat een dame, schapen met een herder –

De wond’ren werden woord en dreven verder,

Maar ’k zag dat moeder met een glimlach weende.

 

Toen kwam de tijd dat ’k niet naar boven keek,

Ofschoon de hemel vol van wolken hing,

Ik greep niet naar de vlucht van ’t vreemde ding

Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.

 

– Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide

En wijst me wat hij in de wolken ziet,

Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet

De verre wolken waarom moeder schreide –          

 

 

The Clouds

 

I still wore boy’s clothes and lay side by side

Outstretched with mother in the heath’s warm lair;

Above us shifting clouds were drifting by

And mother asked me what I saw up there.

 

And I cried: Scandinavia, and: swans,

A lady, and: a shepherd with his sheep –

The wonders were made word and drifted on,

But I saw mother, smiling, start to weep.

 

Then came the time I kept the earth in sight,

Although up in the sky the clouds were rife;

I did not seek to try to catch in flight

The strange thing’s shadow as it grazed my life.

 

– Now on the heath my lad lies next to me

And points out what in new clouds he can spy;

I’m crying now, for far off I can see

The distant clouds that made my mother cry –

 

Martinus Nijhoff: 'Moeder'

 

Moeder

 

We liepen samen dikwijls langs de stranden

Als ’t avond werd. Dan zong ze naast de zee –

Ik, kleine jongen, die haar stem zoo kende,

Ik hield haar hand en zong de liedjes mee.

 

Een klein wit vrouwtje, met nerveuse handen

En steeds bewegend, steeds bewegend hart –

Wij wisten dat in haar geleden werd,

Dat zij het leven kende, en ’t voelde branden.

 

Ze ligt in ’t graf het gelaat naar boven.

Donkere moeder, wieg haar lichaam warm,

Zie, als een kind ligt ze naakt in uw schoot –

 

Zachter dan ’t leven zij haar de eeuw’ge dood,

Die menschen eenzaam maakt en stil en arm –

Maar die ’t witte zonlicht niet kan dooven.

 

 

Mother

 

Along the shore we often both went walking

When evening came. She sang then by the sea –

I, young lad, found her singing voice enthralling,

I held her hand and joined in eagerly.

 

A small white woman, hands in restive motion

And ever-darting, ever-darting heart –

We knew she suffered from much pain and smart,

That she knew life and felt its fiery potion.

 

She’s in her grave, her face now skywards gazing.

Dark mother, rock her body until warm,

Look, in your lap she’s naked as a child –

 

May more than life eternal death be mild,

Which turns us into lone, poor, silent forms –

But cannot stop the sun’s white light from blazing.

 

Bert Bevers: 'In memoriam patris' (PS 46)

 

IN MEMORIAM PATRIS

 

mijn vader ziet mij aan met ogen dicht.

zijn lichaam warm nog, zoals de ochtend

al een beetje is. hij weet dat ik er ben.

 

ik denk dat. ik denk dat hij weet dat ik er ben.

ik vind dat zijn handen mooi zijn gevouwen.

nooit zal ik meer denken zonder ergens dit beeld.

 

terug naar je moeder ben je, weg van deze

openvallende plaats. zachtjes zul je vanaf daar

altijd naar me blijven rinkelen, zachtjes.

 

buiten schrijven kauwen tegen de wolken een

taal die ik negen hoog hier achter glas niet versta,

pa.

 

 

IN MEMORIAM PATRIS

 

my father’s looking at me with eyes closed.

his body warm still, just as morning is

already slightly. he knows that i am here.

 

i think that. i think that he knows that i am here.

i find the way his hands have been folded beautiful.

never again will i think without this image somewhere.

 

you have rejoined your mother, are gone from this

unfurling place. gently from there you will 

always towards me keep on tinkling, gently.

 

outside, the jackdaws are writing against the clouds a

language that i nine floors up behind glass do not grasp

pa.

 

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 46

 

 

Han G. Hoekstra: 'Het conflict (PS 45)

 

HET CONFLICT

 

We gingen in de stad boodschappen doen

en op de stoep, terwijl zij binnen was,

met het kind bezig, dat drukletters las,

spookte het door mijn hoofd: waar wringt de schoen?

 

Zij komt, haar inkopen half uit haar tas,

de winkel uit en vraagt: wat gaan we doen?

Alweer, denk ik, alweer zijn de iepen groen,

als we gaan zitten op 't caféterras.

 

Merk je, zegt zij — terwijl haar vlugge hand,

die ik al zes jaar ken, de koppen vult

en haar stem trilt — de lente is weer in 't land.

 

Ik antwoord niet, mijn dochter zit en zingt.

En nooit méér overtuigd van niemands schuld

weet ik minder dan ooit, wáár de schoen wringt.

 

 

THE CONFLICT

 

We went to town to do some shopping there –

my wife inside, me on the steps outside

helping our child to read block letters, I’d

this feeling of a shoe that pinched: But where?

 

Her shopping hanging out her bag half-way,

she reappears and asks: A change of scene?

Once more, I think, once more the elms are green,

we could just sit outdoors at our café.

 

Noticed yet? she asks – while her agile hand

I’ve known for six years fills cups to the hilt

and her voice quivers – spring’s back in the land.

 

I don’t reply, my daughter sits and sings

and never more convinced of no one’s guilt

I’ve less idea than ever where the shoe might pinch.

 

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 45

 

 

Morten Søndergaard: '13. december. St. Lucia-dag'

 

 

 

13 December: St Lucia’s Day.

We lead a woman into the church, she bears

her eyes on a small platter.

       But the age of miracles has passed.

Inside stands a meteorologist

in his rubber-cell television studio

promising good weather for the next couple of weeks.

We do not interfere.

       it feels vaguely embarrassing

with all these stock exchange figures and computer graphics.

Each poem lights up a piece of the world with its torch.

It is a way of making it precise.

       Dear,

We are two synchronous watches

moving with our separate lives.

We take turns to carry each other

like tired children. Finally we fall back on words,

       continue writing our individual flesh-letters

to the wind.

My fingertips made sure

       you continue to make sense.

Love,

 

 

 

 

 

 

Gustaf Fröding: 'De Gode och De Ädle'

 

De Gode och De Ädle

 

Jag vill ej vara ädel, jag vill ej vara god,

de gode och de ädle de ställa upp sin stod

i skönaste belysning på högsta piedestal

med inskrift om bedrifter i hörnet av sin sal.

 

Sen stå de och betrakta sin älskliga bild,

hur ädel är ej minen, hur god och blid och mild,

de tänka i sitt hjärta: si, allt är ganska gott!

– men bakom står Hin onde och hostar så smått.

 

The Good and the Noble

 

I don’t want to be noble, I don’t want to be good,

the statues of the noble and good have always stood

where lighting is most brilliant and pedestals most high,

with plaques of their great exploits discreetly placed nearby.

 

They stand there then admiring their images divine

expressions oh so noble, how good and mild and fine,

and in their hearts they’re thinking: see, all us so revere!

– behind them though the Devil’s cough they fail to hear. 

 

 

Elisabeth Eybers: Sonnet ('My hande was van altyd af onpaar')

 

Sonnet

 

My hande was van altyd af onpaar:

skraal, vroulik en beskeie is die linker,

haar maat is ferm, grofgekneukeld, flinker,

maar net so links met greep, groet of gebaar.

 

Verwonderdheid, besinning, wanhoop, angs,

die dinge wat die bloedstroom plotseling strem,

dryf hul soms saam in asemlose klem,

maar dan los elk, verleë, gou sy vangs.

 

Selfs in die voorgeboortelike vog

het hulle onafhanklik rondgeroei

en was nooit waarlik aan mekaar verknog.

 

Ek twyfel of hul ooit behoorlik tuis

kan raak of tot eenparigheid sal groei

vóór iemand hulle oor my borskas kruis.

 

 

Sonnet

 

My hands have been an odd pair first to last:

the left is ladylike, slim, unassuming

her mate is nimble, firm, with knuckles looming,

cack-handed though in gesture, greeting, grasp.

 

Amazement, contemplation, fear, despair,

such things as can make pulses quickly soar,

will sometimes make them tightly clasp or more,

but, much embarrassed, let go then and there.

 

Even in amniotic fluid they

would flail around not getting anywhere,

with no coordination in their play.

 

I doubt if they will ever come to rest

or grow into a true and single pair

till someone folds them both across my chest.