Impasse
Wij stonden in de keuken, zij en ik.
Ik dacht al dagen lang: vraag het vandaag.
Maar omdat ik mij schaamde voor mijn vraag
wachtte ik het onbewaakte ogenblik.
Maar nu, haar bezig ziend in haar bedrijf,
en de kans hebbend die ik hebben wou
dat zij onvoorbereid antwoorden zou,
vroeg ik: waarover wil je dat ik schrijf?
Juist vangt de fluitketel te fluiten aan,
haar hullend in een wolk die opwaarts
schiet
naar de glycine door het tuimelraam.
Dan antwoordt zij, terwijl zij langzaamaan
druppelend water op de koffie giet
en zich de geur verbreidt: ik weet het
niet.
Impasse
We stood there in the kitchen, she and I.
I’d had the thought for days: ask her
today.
Ashamed to ask, I waited for the stray
unguarded moment, though, to make my try.
But seeing her now busy at her tasks
and realising that I had the chance
she’d answer without thinking in advance,
What would you have me write about? I
asked.
Just then the whistling kettle starts to
blow,
concealing her in rushing steam that soars
through slanting window up to purple rain.
And she replies, while drop by drop she
pours
the boiling water on the coffee grains
and the aroma spreads out: I don’t know.
No comments:
Post a Comment