Dèr Mouw: '’k Sta naar ’t schitt’rend oranje in ’t west te kijken'

 

’k Sta naar ’t schitt’rend oranje in ’t west te kijken:
als fijne, zwarte tralies staan de abelen;
de blaadjes schijnen met het licht te spelen,
om ’t op te vangen, als ’t er door komt strijken.

 

’k Zie om: het amethyst in ’t oost verdelen
in trossen blauwe-regen diepgroene eiken;
aan de ogen, vol topazenglorie, lijken
de abelen trilgras van paarse juwelen.

 

Op Brahman, wereldgrond, schijnen de dingen
à jour gewerkte scherts: door de openingen
golft onbelemmerd stralende eeuwigheid.

 

Het denken, moe van God, keert van Zijn luister
zich gretig-aards vaak af naar kleurig duister
en weldadig koele verganklijkheid.

 

 

 

At West’s now glitt’ring orange I stand gazing:

where poplars rise like fine bars, black and slight;

it seems the smallish leaves play with the light,

to intercept it in its passing grazing.

 

I turn: in the East the deep-green oak trees sliver

its amethyst to blue-rain-clustered strands;

to topaz-splendoured eyes, the poplars stand

like mauve-jewel quaking grass that’s all a-quiver.

 

Against the world’s ground, Brahman, earthly things

seem jesting drawn-work, through whose openings

dazzling eternity unhampered wells.

 

Yet, tired of God, thought often turns away

from radiance to the dark where colours play

and where cool, salutory transience dwells.