Marc Tritsmans: 'De uilen'

De uilen

 

op een dag in het hart van de zomer hier

toevallig aangespoeld, de deuren naar het terras

wijd opengegooid naar dit uitzicht over een vallei

 

zonder mensen met aan de overkant een donker

beboste helling waarvan ik zonder aanleiding dacht:

daar houden zich ongetwijfeld uilen schuil

 

en ’s nachts zaten we samen in een ondoordringbaar duister

boven ons hoofd legde de melkweg ons het zwijgen op

en op dit goddelijke uur begonnen ze plots naar elkaar

 

te roepen daar in de verte en het klonk zo helder, eenzaam

en weemoedig dat het leek of wij waren het zelf die daar

aan de overzijde eindelijk onze eigen stem hadden gevonden

 

 

The owls

 

on a day in the heart of summer washed up

here by chance, the doors onto the terrace

thrown wide open towards this view across a valley

 

without humans, with on the far side a dark

wooded slope about which for no reason I thought:

there without a doubt are owls in hiding

 

and at night we sat together in an impenetrable darkness

above our heads the milky way imposed silence on us

and at this divine hour they suddenly began to call

 

to each other there in the distance and it sounded so clear, lonely

and melancholy that it seemed as if we were the ones who there

on the far side finally had discovered our own voice.