Marc Tritsmans: 'In the tuin van Talbot House (2016)'

 

In de tuin van Talbot House (2016)

 

de oude beuk in de tuin van Talbot House is stervende

en dat is erg want hij is de laatste die het hier allemaal

nog heeft gezien en gehoord: hoe een eeuw geleden

op deze vredige plek menselijk wrakhout kwam aanspoelen

 

jonge mannen de dag tevoren nog sterk, ja onsterfelijk

nu vermorzeld, onherstelbaar beschadigd, levenslang

verbijsterd in deze hortus conclusus even kwamen schuilen

voor de helse wereld die zich tot hier liet horen en ruiken

 

maar het bleek genoeg voor een kleine en vreemde soort

geluk, een niet meer verwachte droom van zonlicht en

vogels, van samen zwijgen met wie ook te veel had gezien

en begrepen; hier hebben ze dus tegen hem aan geleund

 

streelden hun handen zijn schors op zoek naar een bewijs

van een eerdere en betere werkelijkheid en hij heeft dit

alles in zich opgenomen, al die ondertussen verdwenen

jongens en mannen  omzichtig en zo lang als dat kon

 

diep in zijn jaarringen besloten maar vandaag

is hij de laatste die voorgoed en tegen zijn zin

deze wonderlijke en van zo veel leven

en dood nazinderende plek moet verlaten

 

 

In the garden of Talbot House (2016)

 

the old beech in the garden of Talbot House is dying

and that is bad for it is the last here to have still

seen and heard everything: how a century ago

in this peaceful spot human wreckage was washed up

 

young men strong still the day before, indeed immortal

now crushed, irreparably damaged, bewildered

for life, came briefly to this hortus conclusus to hide

from the hellish world heard and smelt even up to here

 

but it seemed enough for a small and strange sort of

happiness, a no longer expected dream of sunlight and

birds, of shared silence with others who had also seen and

understood too much: here then they had leant against it

 

their hands had stroked its bark in search of some evidence

of a former and better reality and all of this it had taken

into itself, all the youths and men who in the meantime

have disappeared, carefully and as long as was possible

 

had enclosed deep in its growth rings but today

it is the last one that for good and against its will

will have to leave this wonderful spot that

reverberates with so much life and death