DRIJFJACHT
Plat op de rug zijn lange lepeloren,
gedoken in de vore lag de haas,
en ik, terwijl ik naderbij kwam, deed,
mijn taak van drijver dus verzakend, of
hij niet gezien werd, niet zijn ogen puilend
van angst, blikloos alsof niet mij hij waarnam,
niet achter mij de wijde vrijheid, maar
een niets in zich, een gat waar hij voor lag,
te diep, te breed om nog te durven springen.
Toen, met een stap van mij aan hem voorbij,
in een seconde was hij weg - me wendend
(verwensing uit de slootwal, doch geen schot)
zag ik hem rennend naar de horizon,
al haast een stip op wit bevroren klei.
Hoe zal zijn einde zijn geweest? In wijn
gestoofd, onder een auto of gewoon
van ouderdom tussen de koude voren -
wanneer in 't voorjaar op het veld voor huis
de hazen buitelen, denk ik aan hem:
hoe angst een plotselinge kracht kan zijn
die je bevrijdt tot in je kloppend hart.
Misschien zal, als het gat dat groeit in mij
te diep, te breed wordt om te kunnen springen,
bij god, een haas mijn voorspraak zijn (want ook
een dier dat angst kent heeft een ziel die wordt
verlost), al was het maar doordat die morgen
mij heugt, die ene stap, en dat instinct
waarmee bestaan zich redt op eigen kracht.
KLAPJAGT
De lange skeører fladt ned langs ryggen,
sammenkrøben i furen lå haren,
og jeg, imens jeg trådte nærmere,
svigtende min klapperpligt, lod
som om den ikke var set, ikke dens angst-
sprængte øjne, tomme som om ikke jeg,
ikke den store frihed bag mig fandtes, men
et intet, et hul der lå foran den,
for dybt, for bredt til at vove springet.
Så, med et skridt fra mig forbi den,
på et sekund var den borte – da jeg vendte mig om
(til eder fra diget, men intet skud)
så jeg den pilende mod horisonten,
en lillebitte prik nu mod rimfrosset ler.
Hvordan blev mon dens endeligt? Grydestegt
i vin, under en bil eller helt almindeligt
af alderdom mellem de kolde furer –
Hver gang harerne om foråret slår kolbøtter
foran mit hus, tænker jeg på den:
at angst kan være en pludselig kraft
der frigør dig indtil dit bankende hjerte.
Kan det tænkes, hvis det hul der gror i mig
bliver alt for dybt, for bredt for at kunne overspringes,
en hare foran gud vil tale min sag (for selv
et dyr der kender angst har også en sjæl der
kan frelses), og var det kun fordi jeg husker
denne morgen, dette skridt, og det instinkt
med hvilket livet redder sig af egen kraft.
BATTUE
Long spoonlike ears against his back full-flattened,
huddled deep in the furrow lay the hare,
and I, as I drew nearer, pretended,
forsaking my task as a beater, not
to have caught sight of him, not his eyes bulging
with fear, void as if not perceiving me,
not behind me unbounded freedom, but
an inner nothing, a hole at his feet,
too deep, too wide to dare to think of leaping.
Then, as I made the step that took me past him
in a split second he was gone – and turning
(to cursings from the ditchside, though no shot)
I saw him make his dash for the horizon,
a mere dot now on white hard-frozen clay.
How did he meet his end I wonder. Braised
in wine, run over by a car perhaps
or simply from old age among cold furrows –
when in spring in the field outside the house
the hares romp and tumble, I think of him:
how fear can sometimes be a sudden force
that sets you free down to your pounding heart.
It could be, if the hole that grows in me
becomes too deep, too wide for any leaping,
a hare will plead my case with god (for
an animal that knows fear has a soul, too,
that is saved), if only since I remember
that morning, that one step and that instinct
with which life saves itself by its own force.
No comments:
Post a Comment