Dèr Mouw - ever tried to find a rhyme for 'apotheosis'?

Omhoog zien naar de zon de waterrozen,
kinderlijk, alsof ’t Rafaels englen waren;
grauw slib en wijde scheemringen bewaren,
die hier de dood stilde tot smartelozen.

Opzuigt de bliksemstorm het meer tot hozen:
dan staan in blauw doorschijnende pilaren
de doden: hun zwarte ogengaten staren
boven hun grijns om macabre apotheozen.

Naar Brahmans zonlicht bloeien mijn gedachten;
scheemringen, koel, van zielegronden brachten
rust aan mijn smart om wensen, lang gebroken:

vlaag van herinn’ring woelt uit grauw vergeten
’t verleden op bij flits van plotsling weten –

’t herrijst, ’t herrijst; mijn dode wensen spoken.

Sunward the water-lilies turn their eyes,

childlike, like angels done by Raphael;

in grey sludge and wide dusks retained, there dwell

those for whom death did painlessness devise.

And should a lightning storm’s induced osmosis

suck up the lake, the dead will all stand there

in clear blue columns: empty orbits stare

above their grin at grim apotheosis.

To Brahman’s sunlight my thoughts strive to flower;

dusks that rose coolly from the soul’s deep bower

made pain at broken wishes cease to taunt me:

from limbo’s grey a gust of memory

whirls up the past when in a flash I see –

they resurrect; dead wishes come to haunt me.