Con sordino
Zij zei tot mij: ‘Je bent een prins in bed’.
IJsbloemen waren op het raam gesproeid.
Ons lichaam, tot ontbinding toe vermoeid,
Was tusschen koele lakens in-gebed.
De wereld is herboren na dit sneeuwen
En ik ben weer een kind na deze nacht.
Wees goed voor mijn eenvoudigheid, die zacht
Spreekt als een schilderij der middeleeuwen.
Zie achter dennen het kasteel uitsteken,
En aan den einder als een schuine balk
Het zonlicht op het vrome landschap breken!
Door 't weiland draaft een ridder met zijn lief:
Hij fluit de honden, en zij ziet den valk
Stijgen, die van haar handschoen zich verhief.
Con sordino
She said to me: ‘You are a prince in bed.’
Upon the frozen pane ice flowers were sprayed.
Nestling between cools sheets as if unmade,
Our body by fatigue now lay outspread.
After this snow the whole world’s born anew
And this night over I’m once more a child.
Be kind to my simplicity whose mild
Voice speaks like medieval paintings do.
See behind pines the castle turrets stand,
And like a slanting beam on the horizon
The sunlight breaking over pious land!
A knight through meadows canters with his love:
He whistles to his dogs, she sees the falcon
Now risen from her gauntlet soar above.
No comments:
Post a Comment