SCENA MADRE
Zoals ik ben gaan zitten
in een vouwstoel in te maaien gras,
doe ik denken aan mijn moeder.
Trilgras tastend naar je zonnebril,
de kinderen hoorbaar ergens
waar zij denken wij zijn moederziel,
een stapel boeken, Kierkegaard
vooral, of anderszins een zoon
die of beweert of of, de duizend
kleuren blond van overal het talmend
gras. Al is ze helemaal niet af
en zit ze in een ander gras vandaag,
ik ben haar ademende graf.
SCENA MADRE
The way I am sitting
in a deckchair in grass that needs mowing,
is reminiscent of my mother.
Quaking grass feeling for your sun glasses,
the sound somewhere of the children
who are thinking we’re all alone,
a heap of books, Kierkegaard
mostly, or otherwise a son
asserting either, either or, the thousand
golden hues from everywhere the lingering
grass. She is not wholly dead and gone,
although she sits now in some other grass -
I am her breathing resting place.
No comments:
Post a Comment