Cees Noteboom: 'Op de langste weg liep ik'

 

Op de langste weg liep ik

 

Op de langste weg liep ik, de weg

die nergens heen gaat. Spelonken, een leeg landschap

met kleuren van zand en stro. Anderen liepen

met mij mee, vrienden, broers, geliefden

 

en steeds namen zij afscheid, sloegen linksaf

of rechtsaf, verdwenen als schimmen,

elk voor zich eenzaam. Ze keken niet om, ze

kenden hun doel, ze trokken rechte lijnen

 

in de leegte. Ik zag ze gaan, de mensen

van mijn leven, ze liepen langzaam uit mijn

en hun eigen bestaan. Ik bedacht ze zo lang

ik ze nog zag, hoorde van ver hun stemmen,

 

geluiden van lucht.

 

I walked along the longest path

 

I walked along the longest path, the path

that leads nowhere. Caverns, an empty landscape

with colours of sand and straw. Others walked

along with me, friends, brothers, loved ones

 

and continually took their farewell, turned off to

the left or right, disappeared like spectres,

each of them alone. They did not look back, they

knew their objective, they drew straight lines

 

into the emptiness. I saw them leave, those people

from my life, they walked slowly out of my

and their own existence. I contemplated them as long as

I could still see them, heard their voices from the distance,

 

sounds of air.