ZKG16

 

ZKG16

 

if you’re lucky and reach four score

with hospitals no hostelry,

take five long years of happiness,

not ten long years of misery.

 

Nils Ferlin: 'Med många kulörta lyktor'

 

Med många kulörta lyktor

 

Med många kulörta lyktor

jag gick mej i världen ut.

De slocknade – ljudlöst och oförmärkt,

och så tog det vackra slut.

 

Jag stannade, högst förlägen

– allt hade ju mist sin glans!

Men nu har jag gått på vägen,

som kommer från Ingenstans

och ringlar till Ingenstädes

i många de långa år

förutan kulörta lyktor.

Det är ganska svårt – men det går.

 

 

With a host of coloured lanterns

 

With a host of coloured lanterns

I set out the world to see.

They soundlessly, unnoticed all went out,

and beauty then ceased to be.

 

I stopped, abashed and forsaken –

for all had turned dull and numb!

But now the path I have taken

that from Nowhere here has come

and to Nowhere further wanders

for a host of drawn-out years

without any coloured lanterns.

Quite hard – but just on, it appears.

Marc Tritsmans: 'Ver Licht'

 

VER LICHT

als een voyeur die met trillende handen

zijn verrekijker richt op die ene plek

waar hij in de schemering van een kleurige

 

jurk het hemelse meent te zullen ontwaren

zo opgewonden was ik toen mijn oog vanuit

het geopende raam bij tien onder nul in

 

snijdende noordenwind de prachtig gewelfde

ringen van Saturnus voor het eerst in hun

voor altijd onaanraakbare naaktheid

 

aanschouwde: dat het wonder wel degelijk

bestond en ik die er eindeloos naar mocht

staan kijken zonder ooit te worden gezien

 

 

DISTANT LIGHT

 

like a voyeur who with trembling hands

trains his binoculars on the one spot where 

in the semi-darkness of a colourful dress 

 

he thinks he will perceive the heavenly

so aroused was I when my eye from

the open window at minus ten in a

 

biting north wind observed the magnificently 

vaulted rings of Saturn for the first time

in their eternally unapproachable

 

nakedness: that the miracle actually

existed and that I was allowed to stand

endlessly gazing at it without being seen

 

Cees Noteboom: 'Op de langste weg liep ik'

 

Op de langste weg liep ik

 

Op de langste weg liep ik, de weg

die nergens heen gaat. Spelonken, een leeg landschap

met kleuren van zand en stro. Anderen liepen

met mij mee, vrienden, broers, geliefden

 

en steeds namen zij afscheid, sloegen linksaf

of rechtsaf, verdwenen als schimmen,

elk voor zich eenzaam. Ze keken niet om, ze

kenden hun doel, ze trokken rechte lijnen

 

in de leegte. Ik zag ze gaan, de mensen

van mijn leven, ze liepen langzaam uit mijn

en hun eigen bestaan. Ik bedacht ze zo lang

ik ze nog zag, hoorde van ver hun stemmen,

 

geluiden van lucht.

 

I walked along the longest path

 

I walked along the longest path, the path

that leads nowhere. Caverns, an empty landscape

with colours of sand and straw. Others walked

along with me, friends, brothers, loved ones

 

and continually took their farewell, turned off to

the left or right, disappeared like spectres,

each of them alone. They did not look back, they

knew their objective, they drew straight lines

 

into the emptiness. I saw them leave, those people

from my life, they walked slowly out of my

and their own existence. I contemplated them as long as

I could still see them, heard their voices from the distance,

 

sounds of air.

 

Cees Noteboom: 'Cauda'

 

CAUDA

 

Kijk naar de dingen, zie ze staan

in hun metafysische onschuld,

niet zeker van hun bestaan.

 

Herinner je het gesprek

in een prieel, een noordelijke zomer,

hortensia´s, het gelijk van een kikker,

rozen, maskers.

Wierook zonder een kerk.

 

Een vlinder die opvliegt in China

verandert een stormvlaag in Finland.

Iemand zei het, jij zweeg.

Dit was wat je al wist.

 

Wanneer ontdoen schilderijen zich

van de schilder, wanneer wordt dezelfde materie

een andere gedachte? De avondnevel sloop over

het grasveld, verdronk de laan, de fontein,

en het huis.

 

Muziek, geplas van riemen.

Iemand doet het licht aan, iemand

gelooft niet in de schemer.

De vraag zonder antwoord dwaalt

langs het raam.

 

 

CAUDA

 

Observe things, see them standing

in their metaphysical innocence,

not certain of their existence.

 

Recollect the conversation

in a bower, a northern summer,

hortensias, the rightness of a frog,

roses, masks.

Incense without a church.

 

A butterfly that flies up in China

changes a storm squall in Finland.

Someone said it, you remained silent.

This was what you already knew.

 

When do paintings dispose

of the painter, when does the same material

become another thought? The evening mist stole over

the lawn, inundated the avenue, the fountain

and the house.

 

Music, a splashing of straps.

Someone turns the light on, someone

does not believe in the half-light.

The question without answer strays

past the window.

 

 To hear the poet read the original poem, go to here

Cees Noteboom: 'Silesius droomt'

 

Silesius droomt

 

Dromen zijn waar omdat ze gebeuren,

                             onwaar omdat niemand ze ziet

behalve de eenzame dromer,

in zijn ogen alleen van hemzelf.

 

Niemand droomt ons terwijl wij het weten.

Het hart van de dromer blijft kloppen,

zijn ogen schrijven zijn droom, hij is nu

niet in de wereld. Hij slaapt binnen en buiten

de tijd.

 

De ziel heeft twee ogen, dat droomt hij.

Het ene kijkt naar de uren, het andere

ziet er doorheen,

tot waar de duur nooit meer ophoudt,

het kijken vergaat in het zien.

 

 

Silesius dreams

 

Dreams are true because they happen,

                             untrue because no one sees them

except for the lonely dreamer,

belonging in his eyes to himself alone.

 

No one dreams us while we know of it.

The dreamer’s heart goes on beating.

his eyes write his dream, he is now

not in the world. He is sleeping inside and

outside time.

 

The soul has two eyes, that is what he dreams.

The one looks at the hours, the other

sees through them,

to where duration never more ceases,

looking passes into seeing.

 

To hear the poet reading the original, go to here

 

 

Dan Andersson: 'Olles förbund med makterna'

 

Olles förbund med makterna

 

Jag har skurit ett pilspö där ormarna paras,

i skäret vid Lasso i torsnattens månljus,

och lärt mig en vissling som Karigos svalas

i dalen där Ramnåsen stupar mot Kanga.

 

Jag har skurit mig pinnar av åtta slags vide,

och doppat dem röda i blod från en trana,

och skrivit att blodet var blod ur mitt hjärta -

han tror nog på lögnen - av gammal vana.

 

Snart får jag ett slott och en lustig prinsessa,

och guld åt mig själv och min fattiga mor,

och snart får jag bo som konungen bor,

men när tiden är ute och djävulen bråkar,

då visas det nog vem var starkast och klokast,

då, gamle förvillare, ska vi processa!

 

*

 

Och nu är det midnatt och fåglarna tiga,

och dagg dricker marken och sommaren sover

sin sömn tills den rodnande morgonen bräcker.

Åt avgrundens storman min själ skall jag viga,

till fröjd åt hans hjärta - så länge det räcker!

 

Nu susar det tungt genom ångande dalar,

nu susar som stormen hans vagn över fjällen.

Här sitter jag och röker min pipa på hällen,

och känner på hur nattvinden smeker och hugsvalar.

 

*

 

Och kommer han inte så kvittar det lika,

ty skogen är så härlig och natten är så varm!

De veta ej, de tröga, de lärda, de rika,

vad livet är om natten i vildmarkens barm.

 

Vad livet är om natten när födelsen och döden

gå dansande och vandrande kring gamla gråa hus,

när makterna ha rådslag och dikta våra öden,

i sommarnatt, i skugga, i alsnårens sus!

 

Vi födas under smärta och skratta när vi kunna,

och drömma när vi kunna och tiden han går,

vi bryta våra blommor och älska dem som dofta

och somna en gång stilla och glömma våra år.

 

Olle’s alliance with the powers that be

 

I have fashioned a wand where the snakes do their mating,

in the rock cleft near Lasso in Thursnight’s bright moonlight,

and learnt how to whistle like Karigo’s swallow

in the valley where Ramnåsen scarp drops to Kanga.

 

I have made myself sticks out of eight types of willow,

and dipped them in crane’s blood until they were crimson,

and written that this blood from my heart was taken  –

a lie he’ll believe in –  out of sheer habit.

 

I’ll soon have a castle, a princess so sprightly,

and gold for myself and my mother so poor,

and soon I will live like a king, what is more,

but when time has run out and the devil starts fussing,

then we shall see who is strongest and brightest,

then, you old deceiver, it’s time for a tussle!

 

*

 

And now it is midnight, the birds’ calls all said now,

and dew drinks the ground and summer is sleeping

its sleep till the flush of the dawn at its breaking.

My soul to the chasm’s great man I will wed now,

his heart to bring pleasure – till nought’s for the taking!

 

Through soft-steaming valleys there comes a deep swishing,

his chariot so storm-like o’er summits presses.

I sit on the rock here and smoke my pipe calmly

and feel how the night breeze both soothes and caresses.

 

*

 

And should he not come, well, it matters but little,

the forest’s so splendid, the night is so warm!

Those dull, lazy, learned or rich have no inkling

of life out at night in the wilds’ cradling arms.

 

Of life out at night here when birth and death jointly

go dancing and roaming round crofts old and grey,

when the powers that be meet and they fashion our fates here

in summer night, shadow and coverts that sigh!

 

In pain are we born and we laugh when we’re able

and dream when we’re able and time passes on,

we pick our flowers too and love those with fine fragrance

and one day we will sleep and forget years long gone.

 

Cees Noteboom: 'Hoor de muziek' (from: 'Afscheid', 2020)

 

Hear the music but not the words,

dancing movement, but no one present.

Poem, but without a reader.

Time, but without the numbers.

 

How many mysteries can you cope with?

The friend who died but no longer could speak,

the other friend who in his final bed

described a circle with his hands,

 

by which he meant travelling. That was

a farewell, and I understood it, I was

still to travel on further, circles around the world

until I could be with him again,

 

or he with me, a futile promise.

 

Cees Noteboom: 'Uil'

 

Owl

 

Now, by degrees, I no longer listen to anyone.

For a conversation I wait for the owl

that measures time. The time between its words

are counted, a metronome that measures

the value of the words – word, silence, word.

And then the following word, also just one.

The two of us alone between

the well-nigh swaying,

man and owl.

 

Is it off hunting?

I do not know.

Owl, night, man, time,

I hear the sound of its wings,

the sound of my breath,

the shriek of the prey,

then silence.

 

I no longer listen to anyone.

 

Cees Noteboom: 'Wolken'

 

Clouds

 

There it was then

the procession of the clouds.

In front the sea clouds, black and storm-laden.

They destroyed entire villages

drowning the animals

in their night-black rain.

 

Lastly the small ones came

with the colours of bats,

skins of barbed wire,

tattered ends of teeth and daggers.

 

They streamed over the plain

and the distant houses.

When the last one had disappeared

the wind curled up

in the silence,

a dangerous dog.

 

We were left behind as no one

in our villages of nothing,

spectres of never more the same

with for ever the ashes and the smell

of the end.