Paul Rigolle: 'Dag Ludwig' (PS 30)

 

DAG LUDWIG

 

(bij een poster van Ludwig Wittgenstein)

 

Een man met het uitzicht van iemand die op

een bouwwerf werkt en een kraan bedient

die naar de hemel reikt. Zo ziet hij eruit.

Een blos kleurt de wangen, het dunne haar

 

is wat in de war geraakt, en in zijn ogen,

lees je wat niet te lezen is. Kronkels, stellingen,

algemeen gedachtegoed. Bij hem is de taal

een wereld waarin alles in de steigers staat.

 

Hij kijkt voor zich uit alsof hij neerkijkt op wie

daar beneden in de kamer zit waarin ik schrijf.

Waarover je niet kunt spreken moet je zwijgen.

Herkenning troef! Vooraan op de tong ligt,

 

na al die jaren, nu ook bij mij het woord

dat vaker niet, dan wel geschreven wordt.

Meer niet dan wat streepjes inkt, schreefjes,

daagt het traag en statig in de ochtend op

 

zoals een trein dat in een landschap doet.

Tot iemand zichzelf verrast en wel

in het wonder van het schrift verstaat.

 

 

HELLO LUDWIG

 

(looking at a poster of Ludwig Wittgenstein)

 

A man with the appearance of someone who

works at a building site operating a crane

that reaches the sky. That is what he looks like.

His cheeks now slightly flushed, the thin hair

 

somewhat tousled, and in his eyes you can read

that which is unreadable. Convolutions, propositions,

a general set of ideas. For him, language is

a world where everything is at the planning stage.

 

He stares ahead as if looking down on the person

sitting in the room where I am writing.

Whereof one cannot speak, one must remain silent.

Recognition galore! On the tip of my tongue, 

 

after all these years, there now lies the word,

that mostly cannot though sometimes can be written.

Nothing more than some strips of ink, slight slits,

slowly and majestically it emerges in the morning

 

like a train sometimes does in a landscape.

Until one surprises and actually understands

oneself in the wonder of the written word.

 

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 30

 

Nils Ferlin: 'Som nu'

 

Som nu –

 

Jag också ville väl andra

och ljusare stigar att gå —

andra stigar att vandra

förrn mörknaden faller på.

 

Jag också — skulle man tycka,

kunde väl finna en bro

som leder — om inte till lycka

så bara till vardagsro.

 

Jag också kunde väl hitta

ett ärende — likasom du.

Det blir lite tradigt att sitta

och stirra tillbaks — Som nu.

 

 

As now –

 

I too might paths simply other

and lighter prefer to explore –

take them one after another

before darkness shuts the door.

 

I too might surely succeed in

a bridge being able to find

that, though not to joy, might lead in

to everyday peace of mind.

 

I too might start undertaking

some mission – as you have – somehow:

It all gets a bit deflating

to sit staring back – As now.

Wilma Stockenström: 'Skeppend'

 

Skeppend 

 

Eendag toe hou die skepper 

sy skepping soos ’n kind ’n skoelapper 

op sy hand, en bibberend 

spalt die gebrandskilderde vlerke. 

Magtig die kleure wat gloei soos godhede 

 

gloei, oop, toe, met groot 

vertoon, die vlerke vir dag en nag. 

Die skepper voel nog die pootjies 

fyntjies op sy vingers en wonder 

oor wat hy vermag het: oopvou 

 

van ’n al, goudstofoortrekte lig, 

en soos skeppendes maar is, bedink 

hy, trots en nederig, nog ene, 

nog ’n lieflike ligsinnige vlinder, 

herhaaldelik, die ewigheid ter wille. 

 

 

Creating

 

One day the creator held

his creation like a child a butterfly

in his hand, and quivering

the enamelled wings parted.

Wondrous the colours that glowed as deities

 

glowed, open, shut, with great

display, the wings for day and night.

The creator still feels the small feet

delicately on his fingers and is astonished

at what he has been capable of: the unfolding

 

of an everything, gold-dust-covered light,

and as it is with creators, he

conceives, proud and humble, one more

one more such lovely, light-hearted butterfly,

repeatedly, for the sake of eternity.

 

Joop Leibbrand: 'Waterpas'

 

Waterpas

 

Ik lag zomaar wat buiten, dacht aan

niets dan aan mijzelf, zo’n bodemloze

dag waarop je denkt ik maak nog

mee dat ik er zelf niet meer ben.

 

Ik zag de libel op mijn voet zonder

dat ik haar voelde, haar vleugels tilden

de kleur van hun eigen gewicht, gazen

godsbewijs, de kat vrat het iedere avond.

 

Toen was er de weerstand van een gelijk-

tijdige tweede, eenzelfde. Fijn gelagerd

draaide het kopje, schokten de oogjes.

 

Mijn benen verkrampten in het dragen

van zovee] aandacht, van zoveel even-

wicht waar ik niet buiten kon staan.

 

 

Spirit level*

 

I was just lying outside, thinking of

nothing but myself, one of those bottomless

days when you think could be I’ll

experience not being there any more.

 

I saw the dragonfly on my foot without

feeling it, its wings lifted the colour

of its own weight, gossamer proof of

god’s existence, the cat ate it every evening.

 

Then there was the resistance of a simul-

taneous second one, identical. On smooth bearings

the head turned, the small eyes twitched.

 

My legs tensed up from carrying

so much attention, from so much equi-

librium which I could not stand outside.

 

*The Dutch word ‘libel’ can also mean spirit level (‘waterpas’)

 

 

Dèr Mouw: 'Schomm’lend weegschaaltje'

Schomm’lend weegschaaltje, ritselt de libel

boven het zomers-broeiende moeras:

op smalle strookjes van blauwglinstrend glas

verschiet ’t groen streepje, als een vonk zo snel.

 

Hij zit. Het knappen van een waterbel

klinkt als een paukenslag dwars door de bas

van ’t kevertje, dat rondzwerft over ’t gras

bij ’t ijl tinklen van ’t blauwe klokkenspel:

 

opzwirpt hij, tuimelt, zwenkt en rijst en daalt;

’t lijkt of aan ’t spargroen een levende naald

het zonnespinsel hecht met blauwe lussen;

 

daar staat hij zwevend in ’t neerklett’rend licht

vlak boven ’t water: plotsling is ’t, als ligt

een blauwgroen strikje op flikk’rend speldenkussen.

 

 

A rocking balance, the slight dragonfly

rustles above the summer-sultry marsh:

on slender striplets of blue-glinting glass

the green stripe streaks as fast as sparks can fly.

 

It sits. The bursting of a bubble feels

like a sharp drum-tap blotting out the bass

of the small beetle zooming over grass

at the faint tinkling of blue glockenspiel:

 

it flicks up, tumbles, sheers, mounts, falls in flight;

as if with sun-thread a live needle stitched

with blue loops at the evergreen profusion;

 

then hovers in the downward-climbing light

close to the surface – suddenly all’s switched:

a blue-green bow lies pinned on flickering cushion.

 

 

 

Nils Ferlin: 'Cogito ergo sum'

 

Cogito ergo sum

 

En slända lever blott en dag.

Jag lever något längre, jag.

 

Vem tippar tid som förestår:

Kanhända blir jag hundra år!

 

Men lika naken som jag kom

till varat ska jag vända om.

 

Till vad? – Till det som inte är. 

Ack, många vänner har jag där.

 

Dock vet jag inte hur det blev

för dem. De skriver inga brev.

 

Betynger ingen låda gul

ej ens till nyår eller jul.

 

De döda tiger med sin död. 

Vi håller upp vårt liv som stöd.

 

Jag ser en lam – han sitter still

och tänker alltså är jag till.

 

Men sländan då – sen frågar jag, 

som blott är till en enda dag:

 

hon tänker ej. – Kanhända finns

hon endast i mitt ögas lins?

 

 

Cogito ergo sum

 

A dragonfly lives but a day.

I have a slightly longer stay.

 

Who’ll bet when my time disappears:

Maybe I’ll live a hundred years!

 

But just as naked as I came

I’ll end as has-been just the same.

 

As what? – As what’s but empty air.

Ah, friends a-plenty I have there.

 

Though I don’t know how things did end

for them. No letters do they send.

 

No card weighs down my mail box here

at Christmastide or the New Year.

 

The dead their death do not report.

We hold our lives up as support.

 

I see one that still feebly sits

and therefore thinks that he exists.

 

The dragonfly though, I inquire,

which after one day will expire:

 

it does not think. – It lives maybe

in my eye’s lens exclusively?

 

 

Evert Taube: 'Sjuttonde Balladen'

 Sjuttonde Balladen

 

Det kostar på att hålla fred, gud vet,

med den som tigger mig att jag skall sjunga,

och smickrar mig inför allmänhet,

men mördar mig i lönndom med sin tunga.

Det kostar på att dricka av hans vin,

med tvekan fattar jag det fyllda glaset,

han skryter med att han betalt kalaset

och kallar mig bakom ryggen för ett svin.

 

Men jag har råd, du gamle lurifax,

och Ni, min nådiga, med allt ert pladder,

se, jag har råd att sjunga för er strax,

med poesi besvarar jag ert sladder!

Med gudar dricker jag för erat väl

och lockar fredens ängel ner i gruset,

sedan jag visat, vem som tålde ruset,

och sagt er sanningen och frälst min själ.

 

Ty sanningen gör gott, och det är sant

att om i detta land man bryter seden

och inte ständigt kacklar likadant

som alla andra kycklingar i reden

men går sin egen väg med stor besvär,

förgäter fulheten för allt det sköna,

då kacklar alltid någon gammal höna,

hur förfärligt lättsinnig man är.

 

Men kackla ni i morgon, just idag

när jag har ordet, vill jag hellre gala:

Kuckeliku! Mitt herrskap, till behag

för er jag har satt livet på det hala,

tänkt mer på glädjen än på gods och gull,

ty någon skall fördriva tråkigheten

om ryktet ock skall gå till evigheten,

att jag har sjungit för att jag var full.

 

Jag står här ensam, fast i lustigt lag,

nåväl, med rätt, ty själv min väg jag väljer

och målet ser jag tydligt, dag från dag,

långt bortom dessa flaskor och buteljer.

Och just vid dessa silversträngars drill

en röst mig når, som hörs blott av poeter,

jag glömmer därvid alla små förtreter

och dricker, stolt, min ädla sångmö till!

 

Seventeenth Ballad

 

It takes its toll, god knows, to keep the peace

with him who always begs me to be singing,

who when in public flatters without cease,

but kills me privately with words so stinging.

It takes its toll to have to drink his wine,

the filled glass I accept with hesitation,

he boasts he’s paid for every celebration,

behind my back, though, calls me just a swine.

 

But this I can afford, you sly old fox,

and you, my lady, with your senseless prattle,

see, I at once can counter all your knocks,

through poetry with such I can do battle!

With gods I drink your health and drain the bowl,

down in the dust I’m peace’s angel charming,

once I have shown my drinking does no harming

and told you honest truth and saved my soul.

 

For truth is good, and likewise it is true

that in this land, if customs should be flaunted

and if one does not cheep a little too,

like all the other chickens wholly daunted,

but, though exhausting, follows one’s own way

forgetting ugliness, pursuing beauty,

some old hen always clucks on about duty,

how frivolously one has gone astray.

 

But you can cluck tomorrow – just today

my turn has come and now I feel like crowing:

So, lords and ladies, cock-a-doodle-day! 

for you I’ve risked my life, without your knowing,

more sought delight than gold stashed in a trunk,

for someone boredom here must try and banish

e’en though the rumour never will quite vanish

I only sang because I was quite drunk.

 

Alone in cheerful company I stand today,

Well, that’s my due, my path is my own choosing,

my aim is clear, grows clearer day by day,

far from these bottles and the endless boozing.

And at the rippling of each silver string

a voice reserved for poets sings a greeting,

my small vexations proved to be but fleeting,

and proudly to my muse I drink and sing!

 

Lucienne Stasseart: 'Ik zal de dood in quarantaine zetten' (PS29)

  

Ik zal de dood in quarantaine zetten

nu de bleekheid van een nieuw seizoen

het licht ontdoet van zijn boventonen

er in de nacht een zwartgeblakerd kind

het kruispunt afsluit waar het verleden tiert.

Zo kan het leven, roekeloos als een bedreigde lente,

opschieten in een wilde struik

in alle zenuwknopen

laat ik het woord een vrije doorgang

dat in mij woedt als een zelflichtende zee.

 

 

I shall place death in quarantine

now that the paleness of a new season

strips light of all its overtones

and in the night a child charred black

seals the crossroads where the past so thrives.

Thus can life, reckless as a menaced spring

shoot up into a bush run wild

in all its ganglions

I grant the word untrammelled passage

that rages in me like a self-illuminating sea.

 

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 29

 

Klaus Høeck: 'at digte betyder at tætne...'

 

          at digte betyder

     at tætne (altså ikke

bare en tilfældig

 

         homonymi) men

     virkeligheden fugen

imellem sproget og

 

          verden digtning er

     værket der ud

     fylder huller og

 

sprækker som når skibsskrog

         kalfatres og stryges

     med tjære og beg

 

(Heartland, s. 68)

 

          the danish word digte means

     both to write poems and

to caulk (i.e. is not just a chance

 

         homonymy) to caulk

     reality the pointing

between language and

 

         world digtning is

     the actual process of

filling in holes and

 

cracks as when ship’s hulls

          are caulked and brushed

     with tar and pitch

 

(Heartland, p. 68)

 

 

strictly speaking, digte (to write poetry) comes from the late-latin dictare (to make, fashion), whereas digte (to seal, make tight) is probably a loan word from dutch (dichten - cf. dutch dicht doen, dicht bij). the cognate danish word is tætne, which indeed means to seal or make tight. and tight is the english cognate word.